Τούτες, του Ιούλη οι μέρες πληγώνουν. Πιο πολύ από τις υπόλοιπες. Στην νοτιότερη εσχατιά της Ελλάδας πριν 47 χρόνια αναβίωνε μια νέα «μικρασιάτικη καταστροφή», με τις «μέλισσες» του Παντελή Μηχανικού να ψοφούν επάνω στο παχύ μας δέρμα.
1619 αγνοούμενοι, περίπου 200 χιλιάδες εκτοπισθέντες και πάνω από 4 χιλιάδες νεκρούς (συνυπολογίζονται και οι άμαχοι), ο τραγικός απολογισμός της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Ανάμεσα στους πολεμιστές που έτρεξαν να διαφυλάξουν τις προδομένες «Θερμοπύλες» ήσαν εκατοντάδες «κυανόλευκοι». Ορισμένοι έμειναν ασάλευτοι περνώντας στην αιωνιότητα και στο πάνθεον των ηρώων.
Γιαννάκης Παπαϊωάννου
Θήτευσε στον Απόλλωνα από το 1966 έως το 1974. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο ανακηρύχθηκε κυπελλούχος κόντρα στην ομάδα της Λάρνακας, Αλκής. Η συνεισφορά του επιβεβαιώνεται κι από το αποτέλεσμα (1-0) μιας και κράτησε ανέπαφη την εστία του. Έγραψε επίσης συμμετοχές τόσο στον επαναληπτικό αγώνα με την Στάνταρ Λιέγης για τον θεσμό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στις 28/9/1966 όσο και στον επαναληπτικό με την Βάσα Βουδαπέστης για τον ίδιο θεσμό στις 23/9/1967. Ο αθάνατος έφεδρος ανθυπολοχαγός Γιαννάκης Παπαϊωάννου έπεσε μαχόμενος στις 20 του Ιούλη το 1974 υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Σπύρος Πετούσης
Έφεδρος ανθυπολοχαγός και μέλος του Απόλλωνα. Υπέρτατο ιδανικό για κείνον όπως και της οικογένειας του ήταν η γαλανόλευκη. Όταν οι σειρήνες είχαν αρχίσει να διαπερνούν τα σωθικά, ο Σπύρος ήταν ήδη στις επάλξεις. Τραυματίστηκε θανάσιμα στην μάχη της Επισκοπής, όπου απώτερος στόχος και σκοπός ήταν η διάλυση του τουρκικού θύλακα, ώστε να ελευθερωνόταν ο δρόμος Λεμεσού – Πάφου. Έτσι θα προσέτρεχαν οι δυνάμεις της Πάφου προς υπεράσπιση της Λευκωσίας η οποία διέτρεχε σοβαρό κίνδυνο. «Γιατρέ θέλω να ζήσω, πριν 11 μέρες γέννησε η γυναίκα μου». 38 μπουκάλες αίμα ωστόσο, δεν στάθηκαν ικανές να τον κρατήσουν στην ζωή. Ο αθάνατος έφεδρος ανθυπολοχαγός Σπύρος Πετούσης έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Ελισσαίος Παπαελισσαίου
Αθλητής του Σωματείου και μέλος του χορευτικού του συγκροτήματος. Με λεβέντικό κι αγέρωχο ανάστημα η κατάταξη στις Καταδρομές φάνταζε δεδομένη. Συμμετείχε ως εθελοντής στην μάχη του Γερόλακκου, εκεί όπου βρισκόταν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Η συγκεκριμένη μάχη, χαρακτηρίστηκε από το Μουσείο Ιστορίας του Λονδίνου ως μία από τις πιο άνισες μάχες που δόθηκαν ποτέ. Άνιση ελέω της υπεροπλίας και του δεκαπλάσιου σε αριθμό στρατιωτών του εχθρού, του οποίου οι εφορμήσεις αντικρούονταν με απαράμιλλο ζήλο κι ηρωισμό. Ο αθάνατος λοχίας Ελισσαίος Παπαελισσαίου έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Σωκράτης Σωκράτους
Υπήρξε μέλος του χορευτικού συγκροτήματος του Συλλόγου μας. Λόγω της λεβέντικης κορμοστασιάς του, επιλέχθηκε να υπηρετήσει στις τιμημένες Δυνάμεις Καταδρομών. Ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία με το βαθμό του ανθυπολοχαγού στην 32η Μοίρα Καταδρομών. Γαλουχημένος από την οικογένεια του με το υπέρτατο ιδανικό της πατρίδας, έτσι όπως αρμόζει σ’ έναν γνήσιο Απολλωνίστα, δεν μπορούσε παρά να τρέξει στο κάλεσμα για την προάσπιση της. Στις 14 Αυγούστου του 1974, πολεμώντας στην περιοχή Παχύαμμου στον Άγιο Επίκτητο Κερύνειας ο αθάνατος έφεδρος ανθυπολοχαγός Σωκράτης Σωκράτους έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Ευμένιος Παναγιώτου
Απολλωνίστας και μέλος του Συλλόγου. Γεννήθηκε στο χωριό της Πάχνας στις 15 Μαΐου του 1949. Χαρακτηρίζεται ως άνθρωπος ενάρετος, με υψηλό αίσθημα της δικαιοσύνης και φλογερός πατριώτης. Υπηρέτησε στον Λόχο Ορεινών Καταδρομών και με το πέρας της εκπαίδευσης πήρε τον βαθμό του λοχία. Στις 15 Νοεμβρίου του 1967 έπειτα από συντονισμένες προσπάθειες και σκληρής μάχης καταλαμβάνεται το ύψωμα όπου βρισκόταν ο παράνομος τουρκο«κυπριακός» θύλακας Κοφίνου – Αγ. Θεοδωρουστο. Κι ενώ η εκκαθάριση των Τούρκων γινόταν με επιτυχία, την ύστατη στιγμή δέχθηκε το βόλι ενός τουρκο«κύπριου» που κρυβόταν πίσω από έναν θάμνο. Ήταν ο μόνος που σκοτώθηκε στην επιχείρηση αυτή. Ο αθάνατος Ευμένιος Παναγιώτου έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Η μεγάλη και δοξασμένη ιστορία του Απόλλωνα μας, σαφώς και δεν περιορίζεται στην αθλητική του δράση. Το απόλυτο Λεμεσιανό προπύργιο της ΕΟΚΑ κατά τον αγώνα των Κυπρίων για την «ΕΝΩΣΙΣ» με την υπόλοιπη πατρίδα, είναι συνυφασμένο με τους αγώνες του έθνους. Ως γνήσιοι κι αγνοί Απολλωνίστες, οφείλουμε να γνωρίζουμε εις βάθος την συνεισφορά του Συλλόγου στις επάλξεις της Ελληνικής ιστορίας και για τον κυριότερο των λόγων που αποκόμισε προσωνύμιο βαρύ… αυτό του «ΘΡΥΛΟΥ»!
