«Λόγω του γεγονότος ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε στη διαδικασία των πέναλτι ο προπονητής έβαζε έμενα, τον Άντρο Χριστοδούλου, τον Γιαννάκη Ιωάννου, τον Γιαγκουδάκη και τον Κέννι να προπονούμαστε στα πέναλτι εκτελώντας 10 πέναλτι κάθε φορά μετά το τέλος των προπονήσεων. Ήμουν ο πιο εύστοχος απ’ όλους αφού κάθε προπόνηση ευστοχούσα και στα 10!
Την τελευταία μέρα προπόνησης πριν τον αγώνα με την Ομόνοια μάλιστα θυμάμαι ότι έλεγα στον Θράσο Κονιώτη που θα εκτελούσα τα πέναλτι αλλά και πάλι ευστοχούσα! Είχα βρει τη ρέγουλα και τα εκτελούσα πάνω ψηλά στο παραθυράκι ακολουθώντας τη συμβουλή του φίλου μου Δημήτρη Μιλτιάδους ότι εκεί είναι η ιδανική εκτέλεση και το σημείο που είναι αδύνατο για ένα τερματοφύλακα να αποκρούσει φτάνει να στοχεύσεις σωστά και με δύναμη.
Την ημέρα του αγώνα ο προπονητής είχε δώσει οδηγίες να εκτελέσω εγώ το πέναλτι. Πήρα την μπάλα γεμάτος αυτοπεποίθηση για την εκτέλεση όμως ο Χαρίτου με προσποίηση με ξεγέλασε αφού κινήθηκε λίγα δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεση στην αντίθετη κατεύθυνση και αυτό με έκανε να αλλάξω τον τρόπο εκτέλεσης την τελευταία στιγμή χωρίς να δώσω την απαιτούμενη δύναμη στην μπάλα με αποτέλεσμα να αποκρούσει το πέναλτι ο Χαρίτου παρά το γεγονός ότι η εκτέλεση δεν ήταν άσχημη.
Πρέπει να πω ότι μετά την απώλεια του πέναλτι αρχικά επηρεάστηκα ψυχολογικά αλλά γρήγορα ξαναβρήκα τον εαυτό μου και μέχρι το τέλος του αγώνα έδωσα όχι το 100% των δυνάμεων μου αλλά το 300%, έτρεχα στο γήπεδο παντού και υπερέβαλα εαυτόν γιατί δεν ήθελα να ήμουν εγώ η αιτία να αποκλειστεί η ομάδα μας από τον τελικό! Ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ ευχή και θα πρέπει να πω ότι μετά τον αγώνα ένιωθα ανακουφισμένος»!
Γιώργος Τέμπλαρ, (1977-1988) για τον δεύτερο αγώνα της ημιτελικής φάσης του κυπέλλου κόντρα στην Ομόνοια, 1986.
