Η ανάμνηση της προσμονής, να έρχεται η Κυριακή και στη σκέψη να τριγυρνά μόνο ο Απόλλωνας και στο μυαλό να κυριαρχεί η αγωνία πως θα παρουσιαστεί η ομάδα μας στο γήπεδο, ποια θα είναι η ενδεκάδα, και οι ώρες τα λεπτά τα δευτερόλεπτα να φαίνονται αιώνες μέχρι να με πάρει από το χέρι ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου για το γήπεδο σε μια συνήθη διαδικασία μεταλαμπάδευσης από πατέρα σε υιό της παθολογικής αγάπης για τον ένα τον μοναδικό Απόλλωνα Λεμεσού.
Φαγητό στο πόδι και ακολούθως να ζώνομαι το «κυανόλευκο» μάλλινο κασκόλ και τον σκούφο μου και στο δεξί χέρι την «κυανόλευκη» σημαία και όλοι οι δρόμοι να οδηγούν στο Τσίρειο από το μεσημέρι για να παρακολουθήσω παρέα με τον πατέρα μου και τον αγώνα των «δευτέρων» σε ένα κιόλας μισοκατάμεστο Τσίρειο γνωρίζοντας ήδη με το μικρό όνομα σχεδόν όλους τους μελλοντικούς «κυανόλευκους» αστέρες του Απόλλωνα πανηγυρίζοντας με πάθος το κάθε τους γκολ λες και κρίνεται κάποιος τίτλος!
Θυμάμαι την αναμονή στα εκδοτήρια, και αφού, περνώντας πρώτα από τον κέρβερο συγχωρεμένο Τσιακκιστό, ν’ αντικρίζω το Τσίρειο που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν το Μαρακάνα!
Θυμάμαι το απέραντο δέος να βλέπω στο γήπεδο τους θρυλικούς ποδοσφαιριστές του Απόλλωνα τον Άντρο Χριστοδούλου τον Γιαννάκη Γιαγκουδάκη τον Γιαννάκη Ιωάννου τον Γιώργο Τέμπλαρ και τόσους άλλους που στα παιδικά μου μάτια φάνταζαν σαν Θεοί που παρόλο δεν τους είχα μιλήσει ποτέ στη ζωή μου ένιωθα σαν να τους ήξερα μια ολόκληρη ζωή!
Και να τελειώνει ο αγώνας που αν ήταν νικηφόρος να κατακλύζομαι από απέραντα συναισθήματα χαράς και περηφάνιας αν όμως ήταν ήττα και μάλιστα σε ντέρμπι τότε να επικρατεί η απόλυτη απογοήτευση οι λέξεις να μην βγαίνουν με τίποτα από το στόμα εν αναμονή της καζούρας στο σχολείο από τους συμμαθητές μου με την εβδομάδα να μοιάζει κάτι σαν «διαβολοεβδομάδα» μέχρι την επόμενη Κυριακή αναμένοντας την νίκη της ομάδας μας για να ξεπλυθεί η ήττα!
Η πιο πάνω περιγραφή δεν είναι φανταστική αλλά μια συνήθης εβδομαδιαία «ιεροτελεστία» κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια περί τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και εντεύθεν που είμαι σίγουρος αρκετοί Απολλωνίστες βιώσατε και θυμάστε με απέραντη νοσταλγία και που τώρα με άσπρα μαλλιά πλέον εξακολουθεί να υφίσταται ανελλιπώς που όμως με το πλήρωμα του χρόνου έχει διαφορετικούς πια πρωταγωνιστές στο γήπεδο αλλά με το ίδιο τιμημένο έμβλημα του Θεού Απόλλωνα στο στήθος!
Αυτός είναι ο Απόλλωνας… Όχι κάτι συνηθισμένο, και σίγουρα όχι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα…
Απόλλωνας είναι όλα αυτά που αισθάνεται ο κάθε Απολλωνίστας μόνος του και όλοι μαζί ανεξαρτήτου ηλικίας, που δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη τα λόγια για να το εκφράσουν…
Κάτι μαγικό στο μυαλό…
