Η ιστορία του Απόλλωνα Λεμεσού είναι γεμάτη από ποδοσφαιριστές που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους όχι μόνο στον Απόλλωνα αλλά και στο κυπριακό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Η ιστορία όμως του Απόλλωνα δεν είναι μόνο αυτή των θρυλικών ποδοσφαιριστών. Υπάρχουν και εκείνοι οι παίκτες που, αν και λιγότερο γνωστοί, υπηρέτησαν την ομάδα μας με τρομερή αφοσίωση και πάθος.
Το Apollon1954 Retro Stories έρχεται να αναδείξει και την πορεία αυτών των ποδοσφαιριστών, αποτίοντας φόρο τιμής σε όλους εκείνους που φόρεσαν τη φανέλα του Απόλλωνα, ανεξαρτήτως της διάρκειας της παρουσίας τους στην ομάδα, οι οποίοι μπορεί να μην έγιναν ποτέ πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες που ίσως δεν είχαν το ίδιο βάρος στην ομάδα μας ή την ίδια φήμη με τους μεγάλους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τον Απόλλωνα, όμως αναμφίβολα αποτελούν κι αυτοί αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της ομάδας μας.
Ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής ήταν ο Πάνος Ιγνατίου.
Ο Πάνος Ιγνατίου, του οποίου το όνομα του γραφόταν αρχικά Ιγνάτιος Ιγνάτιου, γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1958.
Στον Απόλλωνα τον πήρε το 1973 σε ηλικία 15 ετών ο μεγάλος ποδοσφαιριστής της ομάδας μας και συγχωρεμένος πια Γιαννάκης Βασιλειάδης από την ομάδα του Εθνικολαϊκού Μέσα Γειτονιάς αφού τον είχε δει αγωνιζόμενο και εντυπωσιάστηκε με την ταχύτητα και την τεχνική του.
Την επόμενη μέρα τον έπεισε να «κατεβεί» στις προπονήσεις του Απόλλωνα και να υπογράψει ενώ την επόμενη Κυριακή αγωνίστηκε κιόλας στην δεύτερη ομάδα του Απόλλωνα στην Αμμόχωστο κόντρα στην Νέα Σαλαμίνα!
Στα μέσα της περιόδου 1973/74, ο τότε προπονητής της πρώτης ομάδας ο Άγγλος Όσκαρ Χολτ, μετά από προτροπή του βοηθού του, αείμνηστου Αντρέα Λοΐζου, “Μαύρου”, τον ανεβάζει στις προπονήσεις με την πρώτη ομάδα μαζί με τον Δημήτρη Μιλτιάδους, τον αείμνηστο Γιαννάκη Ιωάννου και τον Δήμο Ερμογένους. Ο Πάνος Ιγνατίου ήταν μόλις 16 χρονών και ουσιαστικά αγωνιζόταν στην δεύτερη ομάδα του Απόλλωνα αλλά λόγω ελλείψεων από ποδοσφαιριστές καθόταν πολύ συχνά στον πάγκο ως αναπληρωματικός στην πρώτη ομάδα.
Ο Πάνος ξεκίνησε να αγωνίζεται στην πρώτη ομάδα του Απόλλωνα την περίοδο 1974/75, και είχε δύσκολο έργο για καθιέρωση αφού στην θέση του είχε να ανταγωνιστεί τεράστιους ποδοσφαιριστές της αξίας ενός Πανίκου Γιολίτη, Χρηστάκη Γιολίτη και Κυριάκου Μόραρη.
Σε ηλικία μόλις 17 ετών, μαθητής, ο τότε πρώτος προπονητής της ομάδας μας Αντρέας Λοΐζου, “Μαύρος”, θα του δώσει το βάπτισμα του πυρός και την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στην ομάδα της καρδιάς του στις 26 Φεβρουαρίου 1975, στον εκτός έδρας αγώνα της ομάδας μας κόντρα στον Διγενή Μόρφου. Ο Απόλλωνας θα κερδίσει με 1-0 χάρη σε γκολ του Κυριάκου Μοράρη, ενώ ο Πάνος Ιγνατίου θα εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο αντικαθιστώντας τον συμπαίκτη του Δήμο Ερμογένους.
Ο Πάνος Ιγνατίου είχε συνολικά 4 εμφανίσεις με τη φανέλα του Απόλλωνα εκείνη τη σεζόν, τρεις φορές ως αλλαγή και μία ως βασικός.
Ήταν ένας παίκτης που αγωνιζόταν κυρίως στη μεσαία γραμμή, στις θέσεις “8” και “10”, όμως χάρη στην ταχύτητά του μπορούσε να ανταποκριθεί άψογα και ως δεξιός εξτρέμ.
Οι συνθήκες εκείνης της εποχής δεν ήταν εύκολες. Ο Πάνος Ιγνατίου αγωνίστηκε σε μία περίοδο όπου το ποδόσφαιρο απαιτούσε κυρίως τεχνική. Ωστόσο, η εκρηκτικότητα του, ως αθλητής των 100 μέτρων, και η φυσική του κατάσταση του έδιναν πάντα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων. Μπορούσε να χρησιμοποιεί άψογα και τα δύο πόδια, αν και το δεξί ήταν το “καλό” του, ενώ είχε μία χαρακτηριστική ντρίμπλα με την οποία τραβούσε την μπάλα πίσω με το δεξί και την προωθούσε με το αριστερό.
Ο ίδιος θυμάται χαρακτηριστικά ότι σε έναν επεισοδιακό αγώνα της ομάδας μας κόντρα στον Πεζοπορικό (ΠΟΛ) εκτός έδρας , ενώ ο Απόλλωνας έχανε με 1-0, εισήλθε στον αγώνα ως αλλαγή στη θέση του Δήμου Ερμογένους στο 77’.
Η ομάδα μας με την είσοδο του Πάνου Ιγνατίου στον αγώνα καταφέρνει να ανατρέψει το σκορ από 0-1 σε 2-1, με τον ίδιο να δίνει την ασίστ στον Μοράρη 1 λεπτό μετά την είσοδο του στον αγώνα για την ισοφάριση 1-1 ενώ 4 λεπτά αργότερα «μοίρασε» στον Μάριο Γεωργίου την δεύτερη του ασίστ στον αγώνα σε διάστημα 5 λεπτών για την ολική ανατροπή 1-2 νίκη για την ομάδα μας ανεβάζοντας τον Απόλλωνα στην 5η θέση της βαθμολογίας.
Ο ίδιος θυμάται τις καρπαζιές που «έφαγε» μετά τον αγώνα με τον ΠΟΛ από τους συμπαίκτες του για να μην πάρουν δήθεν τα μυαλά του αέρα για τις ασίστ για τα 2 γκολ!
Παρά την ταχύτητα και την τεχνική του, η καριέρα του στην πρώτη ομάδα του Απόλλωνα ήταν σύντομη. Ο τότε προπονητής της ομάδας μας Πανίκος Ιακώβου αποφάσισε να τον παραχωρήσει με υποσχετική στον ΑΣΙΛ Λύσης τη σεζόν 1975/76, που αγωνιζόταν τότε στην πρώτη κατηγορία, μια απόφαση που τον απογοήτευσε βαθιά γιατί πίστευε ακράδαντα ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύτιμές υπηρεσίες στον Απόλλωνα.
Η απογοήτευση δεν ήταν όμως το μοναδικό του εμπόδιο. Ο Πάνος Ιγνατίου αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα όρασης που επηρέαζε την απόδοσή του στο γήπεδο αφού δεν μπορούσε να βλέπει καλά την μπάλα. Είχε ανάγκη από φακούς επαφής, όμως παρά τις υποσχέσεις από πλευράς Απόλλωνα, δεν του δόθηκαν ποτέ.
Ορφανός από την ηλικία των 10 ετών και προερχόμενος από φτωχή οικογένειά με περιορισμένα οικονομικά μέσα, αποφάσισε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Παρά την αγάπη του για το άθλημα και την ομάδα του, ένιωσε ότι δεν μπορούσε να τιμήσει τη φανέλα του Απόλλωνα όσο θα ήθελε.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Πάνος Ιγνατίου στράφηκε στη δημοσιογραφία, όπου άφησε το δικό του αποτύπωμα. Ξεκίνησε να εργάζεται το 1978 και συνεργάστηκε με κορυφαία ΜΜΕ της Κύπρου και του εξωτερικού, όπως η εφημερίδα Σημερινή, το ραδιόφωνο Σούπερ, η Ελευθερία της Γνώμης, το Βήμα, και το LGR στο Λονδίνο ενώ ακολούθως εργάστηκε στο ΣΙΓΜΑ, ΑΝΤ1 ,ΜΕΓΚΑ, ΚΑΠΙΤΑΛ.
Το 2009 έφυγε για τη Μόσχα όπου υπήρξε πρωτοπόρος στις ανταποκρίσεις από τη Μόσχα ενώ αργότερα, ασχολήθηκε με διεθνείς σχέσεις στη Μόσχα, ενώ συνταξιούχος πια συνεχίζει να γράφει μέχρι σήμερα σε ρωσικές εφημερίδες.
Παρότι η ποδοσφαιρική καριέρα του Πάνου Ιγνατίου στον Απόλλωνα ήταν σύντομη και δεν είχε τη διάρκεια που θα ήθελε, το πάθος του για τον Απόλλωνα παραμένει άσβεστο και συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα μια βαθιά σύνδεση με την ομάδα που τον ανέδειξε παρακολουθώντας ανελλιπώς τους αγώνες του Απόλλωνα αγωνιώντας για κάθε του αποτέλεσμα.
Η αγάπη του για την ομάδα συνεχίζεται με τον ίδιο έντονο ενθουσιασμό και στήριξη, αποδεικνύοντας πως η σύνδεση ενός ανθρώπου με την ομάδα του είναι διαρκής και δεν εξαντλείται ποτέ, ανεξαρτήτως των περιστάσεων.
