Ο Πανίκος Παναγιώτου ήταν ποδοσφαιριστής μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από λιγοστές επιτυχίες αλλά άφθονο πάθος και αυταπάρνηση.
Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των παικτών που υπηρέτησαν τον Απόλλωνα με καρδιά και ψυχή, προσπαθώντας να βγάλουν την ομάδα από την αφάνεια και να της δώσουν τα θεμέλια για να ορθοποδήσει.
Ο αριστεροπόδαρος ποδοσφαιριστής ξεκίνησε την πορεία του στον Απόλλωνα κατόπιν προτροπής των Κρίστη και Βάλτερ Βέβη, δύο ανθρώπων που πίστεψαν στις δυνατότητές του.
Μετά από τρία χρόνια στα τμήματα υποδομής και την εφηβική ομάδα, το 1975 παραχωρήθηκε στον ΑΣΙΛ Λύσης με υποσχετική ως μέρος της ανταλλαγής για τη μεταγραφή του Γιώργου Παναγίδη. Ένα χρόνο αργότερα την περίοδο 1976-77 επέστρεψε στην ομάδα μας, έτοιμος να διεκδικήσει μια θέση στην πρώτη ομάδα, καταγράφοντας εκείνη την περίοδο 13 συμμετοχές.
Ο Παναγιώτου ήταν ένας αληθινός εργάτης του γηπέδου. Αρχικά αγωνιζόταν στη θέση του αριστερού ακραίου επιθετικού, προτού καθιερωθεί ως αριστερός μπακ.
Ήταν γνωστός για την ταχύτητά του, τη δύναμη και τη μαχητικότητά του. Δεν ήταν απλά ένας παίκτης που έπαιζε ποδόσφαιρο· ήταν ένας πολεμιστής που έδινε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του σε κάθε ματς, είτε στα ντέρμπι είτε στους λιγότερο φανταχτερούς αγώνες.
Σε μια εποχή που οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν κυρίως για την τιμή και τη φανέλα, ο Παναγιώτου ήταν από εκείνους που ξεχώριζαν για το πάθος και την αυταπάρνησή τους. Ήταν μια εποχή δύσκολη, όπου το ποδόσφαιρο δεν είχε τη λάμψη και τις ανέσεις του σήμερα. Οι παίκτες έπρεπε να θυσιάζουν πολλά για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Η καριέρα του Παναγιώτου δεν είχε την ευτυχή κατάληξη που άξιζε το ταλέντο και η αφοσίωσή του. Σε ηλικία μόλις 22 ετών, το 1981, δύο σοβαροί τραυματισμοί σε ντέρμπι με την ΑΕΛ έβαλαν πρόωρα τέλος στο ποδοσφαιρικό του ταξίδι. Ήταν ένα χτύπημα όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για την ομάδα που έχασε έναν μαχητή με αστείρευτη ενέργεια και πάθος.
Οι τραυματισμοί του Παναγιώτου είναι μια τραγική υπενθύμιση του πόσο σκληρό μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο, ιδίως για τους παίκτες εκείνης της εποχής, που δεν είχαν την πολυτέλεια της σύγχρονης ιατρικής φροντίδας.
Ο Πανίκος Παναγιώτου ήταν το σύμβολο μιας εποχής, μιας ομάδας που πάλευε με περιορισμένα μέσα για να κερδίσει το σεβασμό και την αναγνώριση. Η καριέρα του, αν και σύντομη, ήταν γεμάτη θυσίες και προσφορά στον Απόλλωνα.
Το πάθος και η αυταπάρνηση που έδειξε στο γήπεδο τον καθιστούν έναν από τους αφανείς ήρωες της ιστορίας του Απόλλωνα.
Παρά την πρόωρη αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο, το όνομά του παραμένει χαραγμένο στις μνήμες των παλιότερων φιλάθλων, που τον θυμούνται ως έναν από τους παίκτες που τίμησαν με πάθος και αφοσίωση τη φανέλα με το Θεό Απόλλωνα στο στήθος.
