Υπάρχουν φωτογραφίες που είναι όμορφες, και φωτογραφίες που είναι σημαντικές.
Αυτή εδώ είναι από τις σημαντικές.
Είναι το 1986, μια εποχή που οι αρχηγοί δεν ήταν απλώς αυτοκόλλητα στις αφίσες, αλλά άνθρωποι που κρατούσαν τις ομάδες όρθιες με την ψυχή τους.
Σε αυτή τη φωτογραφία, ο Γιαννάκης Γιαγκουδάκης, ο αιώνιος αρχηγός του Απόλλωνα, δεν βρίσκεται στο φυσικό του χώρο, εκεί που τον συνήθισαν χιλιάδες μάτια, εκεί που έγραψε την ιστορία του με ιδρώτα και ματωμένα τάκλιν. Είναι στον πάγκο λόγω τραυματισμού. Και όμως, αν κοιτάξεις προσεκτικά, δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μοιάζει πως λείπει πραγματικά από το γήπεδο.
Η ματιά του καρφωμένη στο χορτάρι, διαβάζει το παιχνίδι όπως το διάβαζε πάντα: όχι μόνο με τα μάτια, αλλά με το μυαλό και την καρδιά. Τα χέρια του, έτοιμα να δώσουν οδηγίες, να διορθώσουν θέσεις, να φωνάξουν σε έναν νεαρό να μην χάσει το μαρκάρισμα, να τονώσει έναν κουρασμένο συμπαίκτη στο 70’.
Ο τρόπος που κάθεται, δεν είναι τρόπος τραυματία που απλώς παρακολουθεί. Είναι τρόπος αρχηγού που ζει την κάθε φάση, την κάθε πάσα, την κάθε ανάσα του παιχνιδιού, ακόμα και αν δεν μπορεί να πατήσει το χορτάρι.
Πίσω από την εικόνα, βρίσκεται ο παλμός μιας εποχής όπου η ομάδα ήταν οικογένεια. Όλοι μαζί, στα εύκολα και στα δύσκολα. Μετά από ήττες με κατεβασμένα κεφάλια, και μετά από νίκες που έκαναν όλη την πόλη να λάμπει.
Ο Γιαγκουδάκης ήταν ο Απόλλωνας στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Όποιος είχε την τύχη να τον δει να αγωνίζεται, θυμάται τις σπάνιες φορές που έμενε κάτω μετά από χτύπημα. Πάντα σηκωνόταν πρώτος, πάντα έδινε το σύνθημα, πάντα έδειχνε ότι ο Απόλλωνας δεν θα λυγίσει.
Αυτό το πείσμα και αυτή η αρχοντιά, δεν σταμάτησαν ποτέ ούτε τη μέρα που οι γιατροί του είπαν πως πρέπει να μείνει εκτός. Εκείνη την ημέρα, αντί να μείνει σπίτι του να ξεκουραστεί, ήταν στον πάγκο, για να δώσει την ψυχή του και χωρίς να πατήσει το γήπεδο.
Γιατί ο αληθινός αρχηγός δεν χρειάζεται να φορά φανέλα για να καθοδηγήσει.
Δεν χρειάζεται να αγωνιστεί για να μεταδώσει πίστη. Δεν χρειάζεται να σκοράρει για να εμψυχώσει.
Αρκεί μια ματιά του, ένα νεύμα, μια φωνή από τον πάγκο: «Πάμε, είμαστε Απόλλωνας, δεν φοβόμαστε τίποτα.»
Όσοι μεγάλωσαν με τον Γιαγκουδάκη στο γήπεδο, έμαθαν τι σημαίνει να παίζεις με ψυχή. Έμαθαν πως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο νίκες και τρόπαια, αλλά χαρακτήρας, πίστη και καθημερινός αγώνας. Έμαθαν πως όταν τραυματιστείς, δεν φεύγεις από δίπλα από την ομάδα. Μένεις, τη στηρίζεις, την καθοδηγείς.
Αυτός ήταν ο Γιαννάκης Γιαγκουδάκης.
Αυτός είναι και θα μείνει.
Και αυτή η φωτογραφία, που για κάποιους μπορεί να φαίνεται απλώς σαν μια στιγμή από έναν αγώνα του 1986, για τους ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει Απόλλωνας, είναι ένα κομμάτι ψυχής, μια υπενθύμιση πως οι αρχηγοί είναι για πάντα.
Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει, δεν είναι τα λεπτά συμμετοχής, ούτε τα γκολ, ούτε τα χειροκροτήματα.
Αυτό που μένει, είναι η ματιά του αρχηγού στον πάγκο, που φώναζε ότι ο Απόλλωνας θα σταθεί όρθιος, ό,τι κι αν γίνει.
Από δεξιά διακρίνονται επίσης, ο βοηθός προπονητής και παλαιά δόξα της ομάδας μας Δήμος Καβάζης, Γιόζεφ Ζάτινα (προπονητής), Πανίκος Γιολίτης, Δ. Μιλτιάδους, Πιερής, Κ. Χριστοφίδης, και καθήμενοι από αριστερά Ρίτσι, άγνωστος, Γ. Τρικωμίτης, και οι εφόροι, Α. Βιολάρης και Α. Κακουλλής.
