Αν είσαι επιθετικός και έβλεπες αυτή την τριάδα απέναντι σου, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να προσευχηθείς να μην σε πάρουν χαμπάρι εκείνη την ημέρα.
Να έλπιζες ότι κάπως θα χάνονταν σε μια αντεπίθεση, ότι θα μπερδεύονταν σε μια κάλυψη. Αλλά το ήξερες καλά πως δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί δεν ήταν τυχαίο που έπαιζαν μαζί. Ήταν φτιαγμένοι για να παίζουν μαζί. Να σε τρώνε, να σε σπάνε, να σε τσακίζουν.
Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη είναι άδικη με τέτοιους παίκτες. Τα πρωτοσέλιδα σπάνια έγραφαν για αυτούς. Είχαν μόνο ματωμένα καλάμια, πανηγυρισμούς με σφιγμένες γροθιές όταν έδιωχναν μια μπάλα σε τάκλιν στο 90’, ουρλιαχτά πολέμου που κανείς δεν τα άκουε γιατί όλοι κοιτούσαν αλλού.
Αλλά αν θες να καταλάβεις ποιοι είναι οι πραγματικοί άντρες στο γήπεδο, απλά μπορούσες να κοιτάξεις αυτούς τους τρεις όταν δεν είχαν την μπάλα.
Να κοιτάξεις πώς στρίμωχναν τον κάθε επίδοξο σταρ στα σχοινιά, πώς του έκοβαν τον βήχα πριν μιλήσει, πώς του μάθαιναν τι σημαίνει ποδόσφαιρο χωρίς το παραμύθι της “τέχνης” και της “μαγείας”.
Γιατί όταν είσαι επιθετικός και έβλεπες αυτή την τριάδα απέναντι σου…
Δεν έπαιζες μπάλα. Έδινες εξετάσεις.
Κι αν δεν είχες ψυχή, αίμα, τσαγανό και καρδιά, το μόνο που θα κατάφερνες είναι να βγεις από το γήπεδο ένα τίποτα, όπως μπήκες.
