Μετά από τόσα χρόνια, όταν κοιτάζεις πίσω και αναπολείς τις στιγμές της «χρυσής εποχής».
Θα θυμηθείς τα γκολ, τις κούπες, τα ντέρμπι, τα πανηγύρια.
Αλλά μετά θα θυμηθείς εκείνον. Το μαρκάρισμά του στο 89’. Το σπριντ πίσω στο 95’. Το καθοριστικό του γκολ επί της Ανόρθωσης και τον πανηγυρισμό του με τη γροθιά σφιγμένη.
Θα θυμηθείς ότι αυτός ήταν ο σημαντικότερος αντί-σταρ μιας χρυσής εποχής.
Αυτός που ήξερες ότι θα ματώσει για να νικήσει, που δεν θα φοβηθεί, που θα σταθεί όρθιος ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.
Γιατί κάπου εκεί ανάμεσα στα τρόπαια και στους πανηγυρισμούς, αυτό που μένει δεν είναι η λάμψη, αλλά η σιγουριά ότι ένας τέτοιος παίκτης έπαιξε για την ομάδα που αγαπάς.
Γιατί κάθε μεγάλη ομάδα, κάθε μεγάλη εποχή, κάθε τρόπαιο που σηκώθηκε με ιδρώτα και αίμα, είχε πίσω του τέτοιους αντί-σταρ που έδιναν νόημα στο ποδόσφαιρο.
Εκείνους που ξυπνούσαν πρώτοι το πρωί και έφευγαν τελευταίοι από την προπόνηση. Εκείνους που δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν, παρά μόνο στον καθρέφτη τους κάθε βράδυ.
