Το καλοκαίρι του 2012 φάνταζε διαφορετικό. Ή, τουλάχιστον, έτσι ελπίζαμε. Η διοίκηση είχε κάνει στα χαρτιά μια «μεγάλη κίνηση», φέρνοντας στην άκρη του πάγκου έναν άνθρωπο με βαρύ βιογραφικό από το Νησί. Το όνομά του, Τζορτζ Μπέρλεϊ. Η άφιξή του, πανηγυρική. Τα λόγια, μεγάλα. Οι προσδοκίες, ακόμα μεγαλύτερες.
Ήρθε, λοιπόν, μετά βαΐων και κλάδων στη Λεμεσό, ως σωτήρας, αναμορφωτής, χτίστης μιας νέας εποχής. Όμως η πραγματικότητα, όπως συχνά συμβαίνει στον Απόλλωνα, δεν είχε καμία σχέση με το παραμύθι.
Δύο μόλις αγωνιστικές μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, το καλοκαιρινό όνειρο είχε κιόλας μετατραπεί σε φάρσα. Ο Μπέρλεϊ μας αποχαιρέτησε όπως ήρθε αθόρυβα.
Ο άνθρωπος που υποτίθεται θα έδινε στην ομάδα πειθαρχία, τακτική συνέπεια και ταυτότητα, δεν άφησε ούτε αγωνισικό αποτύπωμα, ούτε φιλοσοφία.
Ο Μπέρλεϊ αποχώρησε, η ομάδα ξεκίνησε ξανά από την αρχή για ακόμα μια φορά και οι φίλοι του Απόλλωνα πρόσθεσαν απλώς άλλο ένα όνομα στη μακριά λίστα των «προπονητών που πέρασαν και δεν άγγιξαν».
Δεν ξέρουμε αν ποτέ κατάλαβε πού ήρθε. Δεν ξέρουμε αν θυμάται τι ομάδα ανέλαβε.
Εμείς πάντως θυμόμαστε.
