Ο παίκτης που δεν έψαχνε τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά κάθε φορά που πάταγε χορτάρι, τα έσβηνε όλα με την επιβλητική του παρουσία. Κυρίες και κύριοι, ο Ρασίντ Χαμτανί υπήρξε ένας από τους πιο πολύτιμους και υποτιμημένους στρατιώτες που πέρασαν ποτέ από τα αποδυτήρια του Απόλλωνα.
Κάλυπτε χώρους που δεν φαίνονταν καν από την κάμερα, έτρεχε για τρεις, έκοβε κάθε αντίπαλη μετάβαση πριν καν ξεκινήσει. Ήταν ένας ποδοσφαιρικός μηχανισμός ακρίβειας, το «βαρόμετρο» μιας μεσαίας γραμμής που απέκτησε υπόσταση όταν ο Ρασίντ πάτησε Λεμεσό.
Τον έβλεπες να μαρκάρει, να καλύπτει, να οργανώνει. Όχι με φαντεζί ενέργειες, αλλά με ουσία, σκέψη και απόλυτη συνέπεια. Ήταν αυτό που λέμε «χαμάλης πολυτελείας» ο παίκτης που κάνει τη «βρώμικη δουλειά» με την κομψότητα και την ευφυΐα ενός πραγματικού μαέστρου των χαμηλών τόνων. Κανείς δεν έτρεχε περισσότερο, κανείς δεν υπηρέτησε με τόση πειθαρχία και συνέπεια την τακτική της ομάδας.
Δεν ήταν το αστέρι των πρωτοσέλιδων, αλλά ήταν η καρδιά που χτυπούσε στον άξονα, ο παίκτης που κάθε προπονητής ήθελε ως στήριγμα, κάθε προπονητικό πλάνο ξεκινούσε από αυτόν. Όταν ο Χαμτανί ήταν καλά, ο Απόλλωνας είχε ισορροπία, είχε παλμό, είχε πλάνο. Όταν έλειπε, το καταλάβαινες αμέσως.
Ο Ρασίντ Χαμτανί δεν ήταν απλώς ένας εξαιρετικός μέσος. Ήταν η προσωποποίηση της ποδοσφαιρικής συνέπειας, που δεν σήκωσε ποτέ φωνή αλλά σήκωσε στους ώμους του ολόκληρη την ευθύνη για το αμυντικό και δημιουργικό σκέλος του παιχνιδιού.
Ένας παίκτης που δεν έπαιζε απλώς για τη φανέλα την τιμούσε σε κάθε του βήμα, κάθε του πάσα. Από εκείνους τους σπάνιους εργάτες του σύγχρονου ποδοσφαίρου, που αν και δεν γεμίζουν YouTube βιντεάκια, γεμίζουν μνήμες όσων αγαπούν το παιχνίδι στην ουσία του.
Ρασίντ Χαμτανί. Ένας ήρωας χαμηλών τόνων, μα γιγαντιαίας προσφοράς. Ένας από εκείνους που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
