Από τους πρωτεργάτες της σύστασης του Συνδέσμου Φιλάθλων Απόλλωνα, από εκείνους που δεν αρκέστηκαν να είναι απλοί θεατές, αλλά αποφάσισαν να γίνουν το οργανωμένο στήριγμα, η φωνή και το πάθος της ομάδας.
Από τους πρώτους προέδρους του ΣΥΦΙ, ένας πραγματικός φάρος που καθοδήγησε ολόκληρη γενιά Απολλωνιστών. Δεν ήταν απλώς πρόεδρος. Ήταν στρατιώτης, ήταν ηγέτης, ήταν παθιασμένος Απολλωνίστας… από τους λίγους.
Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, δεν μπορούν να ξεχάσουν τη χαρακτηριστική του φιγούρα στο άνω διάζωμα. Με το τσιγάρο στο χέρι, με εκείνη την αφοπλιστική επιβλητικότητα, να γίνεται ο μαέστρος μιας ολόκληρης εξέδρας.
Μιας εξέδρας που διψούσε για φωνή, για παλμό, για καθοδήγηση. Και εκείνος, με μια μόνο φράση, με ένα μόνο σύνθημα, έδινε το έναυσμα για να σειστεί το Τσίρειο:
«Έλα Απόλλωνα… σ’ αγαπώ Απόλλωνα…»
Η μνήμη του δεν είναι απλά σεβαστή. Είναι ιερή. Γιατί άνθρωποι σαν τον Αντρέα Νικολάου ζουν μέσα στις καρδιές, στα τραγούδια και στις αναμνήσεις όλων μας. Ζουν μέσα σε κάθε νέα γενιά οπαδών που έρχεται, σε κάθε παιδί που μεγαλώνει με το ίδιο πάθος για τον Απόλλωνα.
Κι αν σήμερα φωνάζουμε πιο δυνατά, αν τραγουδάμε πιο παθιασμένα, αν ο ΣΥΦΙ συνεχίζει να υπάρχει και να στηρίζει τον Θρύλο όπως του αξίζει, είναι γιατί ο Αντρέας και λίγοι σαν κι αυτόν έβαλαν τα θεμέλια. Έβαλαν την ψυχή τους, κι αυτή η ψυχή θα μείνει για πάντα ζωντανή, για πάντα κυανόλευκη.
Αιωνία του η μνήμη.
