Πίσω, στο μακρινό 2002 πριν 23 τόσα χρόνια. Γήπεδο «Αμμόχωστος», 3η αγωνιστική, αντίπαλος η Αλκή και νίκη για την ομάδα μας με γκολ του Σάβου με 0-1.
Τότε, πολλοί από τους Απολλωνίστες που σήκωναν τη φωνή τους στο πέταλο ήταν νεαροί, εργένηδες, με το μόνο άγχος τους να είναι το επόμενο ματς και το πώς θα βρουν εισιτήριο ή λεωφορείο για εκτός έδρας. Ζούσαν για εκείνα τα Σάββατα και τις Κυριακές που μετατρέπονταν σε τελετουργία: μαζεύονταν, τραγουδούσαν, έκαναν ντου για το πάθος τους και γύριζαν πίσω με τις φωνές τους να έχουν χαθεί.
Σήμερα, 23 χρόνια μετά, οι ίδιοι εκείνοι νεαροί είναι οικογενειάρχες. Ίσως κουβαλούν στις πλάτες τους βάρη ζωής, ευθύνες, υποχρεώσεις. Κάποιοι έχουν αφήσει πίσω τα χρόνια της τρέλας, όμως δεν ξέχασαν ποτέ τι σημαίνει Απόλλων. Άλλοι πιθανόν να έχουν κοιλίτσα, άλλους πιθανόν να έχουν ασπρίσει τα μαλλιά, αλλά όλοι έχουν ακόμα εκείνο το κυανόλευκο αίμα να ρέει στις φλέβες τους.
Αυτό είναι η Απολλωνίστικη ιδέα. Δεν είναι μόνο η ομάδα είναι μια συνέχεια ζωής. Από τα μαθητικά στα φοιτητικά χρόνια μέχρι τις οικογενειακές εκδρομές στο γήπεδο με τα παιδιά. Από τα φωνητικά «ντου» στα κάγκελα, μέχρι τα χαμόγελα και τις φωτογραφίες που σήμερα μπαίνουν κορνίζα.
Γιατί ο Απόλλωνας δεν είναι ένα απλό πάθος που φεύγει με τον χρόνο. Είναι το νήμα που ενώνει τις γενιές. Είναι εκείνο που σου θυμίζει ποιος ήσουν τότε, ποιος είσαι τώρα και ποιος θέλεις να είσαι πάντα.
Είτε νεαρός με καπνογόνο στο χέρι, είτε πατέρας με παιδί στην αγκαλιά, η Απολλωνίστικη ιδέα μένει ίδια: πίστη, πάθος, αφοσίωση.
