Υπάρχουν φιγούρες που, με την παρουσία τους και μόνο, έδωσαν περιεχόμενο σε λέξεις όπως «οπαδός», «πίστη», «αφοσίωση». Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο αείμνηστος Μιχάλης Μιχαηλίδης, ο «Ακουαρέλος» μας.
Εικόνες που μοιάζουν σήμερα βγαλμένες από άλλο κόσμο. Σάββατο, αγώνας στις 2:30 το απόγευμα, με τον ήλιο να καίει και την πόλη να κινείται ακόμη σε ρυθμούς δουλειάς. Ο Μιχάλης, με το κοστούμι του και τα γυαλιά του, ερχόταν κατευθείαν από την δουλειά, χωρίς καμία σκέψη αν είναι ντυμένος «κατάλληλα» για γήπεδο. Γιατί εκείνη την ώρα, η μόνη του «στολή» ήταν η ψυχή του Απόλλωνα.
Δεν ήταν απλά παρών. Ήταν παντού. Στα πέταλα, στα εκτός έδρας, ακόμη και στις δικαστικές αίθουσες, όταν ο Απόλλωνας βρισκόταν αντιμέτωπος με ποινές ή καταγγελίες. Ήταν εκεί για να δείξει ότι το σωματείο δεν ήταν ποτέ μόνο του. Για να στηρίξει με την παρουσία του, με την πείσμα του, με την φωνή του.
Χαρακτηριστική η ατάκα του, που κρύβει μέσα της όλη του την ουσία:
«Ήμουν ο μόνος Απολλωνίστας που έπαιζε πάντα away!»
Ζώντας στη Λευκωσία, κάθε ματς για εκείνον ήταν εκτός έδρας. Κι όμως, δεν έλειψε ποτέ. Δεν μέτρησε χιλιόμετρα, δεν μέτρησε κόπο. Μόνο να είναι δίπλα στην ομάδα του.
Αυτή είναι η διαφορά των τότε εποχών. Οπαδοί που έδιναν το είναι τους για το μπλε-άσπρο ιδεώδες. Ο «Ακουαρέλος» ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που συνθέτουν τον χαρακτήρα και την ταυτότητα του Απόλλωνα.
Σήμερα, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε φιγούρες σαν τον Μιχάλη. Γιατί μας θυμίζουν τι σημαίνει να ζεις τον Απόλλωνα με κάθε κύτταρο.
Ο «Ακουαρέλος» δεν ήταν ένας απλός φίλαθλος. Ήταν σύμβολο μιας εποχής όπου ο κόσμος στήριζε την ομάδα με αυταπάρνηση, όπου ο Απόλλωνας δεν ήταν απλώς μια Κυριακάτικη συνήθεια, αλλά τρόπος ζωής.
Αιωνία του η μνήμη. Και μακάρι η νέα γενιά να κρατήσει μέσα της αυτό το πάθος, την αυθεντικότητα και την πίστη που είχε εκείνος. Γιατί χωρίς ανθρώπους σαν τον «Ακουαρέλο», καμία ομάδα δεν μπορεί να λέει ότι έχει ψυχή.
