Κάθε φορά που ο Απόλλωνας κέρδιζε φάουλ σε καλή θέση, η εξέδρα σηκωνόταν όρθια. Ο κόσμος ήξερε. Ήξερε ότι δεν μιλάμε για μια τυχαία στημένη μπάλα, αλλά για μια προαναγγελία γκολ.
Η ατμόσφαιρα άλλαζε, το γήπεδο πάγωνε για λίγα δευτερόλεπτα, κι όλοι κοιτούσαν μόνο έναν άνθρωπο: τον Σπόλιαριτς. Με το χαρακτηριστικό του στιλ, με εκείνη τη σιγουριά στο βλέμμα, πήγαινε να εκτελέσει. Και μόλις το πόδι του συναντούσε τη μπάλα, η πορεία της έμοιαζε να υπακούει σε δικούς της νόμους.
Οι αντίπαλοι αμυντικοί έτρεμαν και οι τερματοφύλακες προσεύχονταν. Αλλά συνήθως μάταια.
Ο Μιλένκο δεν ήταν απλά εκτελεστής φάουλ ήταν συνθέτης στιγμών. Κάθε γκολ-φάουλ του ήταν μια μικρή παράσταση, μια ζωγραφιά που έμενε χαραγμένη στο μυαλό των Απολλωνιστών. Και γι’ αυτό ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, το όνομά του παραμένει συνώνυμο της μαγείας.
Αχ ρε μάγε Μιλένκο… Σε κάθε εκτέλεση φάουλ έσπερνες πανικό. Και άφησες πίσω σου μια κληρονομιά που δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
