Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζεται να σκοράρουν, ούτε να πανηγυρίζουν γκολ στο χορτάρι, για να γραφτούν ανεξίτηλα στην ιστορία μιας ομάδας.
Ο Χαμπής Ευριπίδου ήταν ένας από αυτούς. Από το 1982, όταν πρωτοπάτησε στα αποδυτήρια του Απόλλωνα, δεν έφυγε ποτέ από εκεί έγινε ένα με τους τοίχους, τις φανέλες, τα παπούτσια, τα δάκρυα και τις χαρές. Έζησε τα πάντα, από τις πιο μαύρες νύχτες μέχρι τις κορυφαίες στιγμές δόξας, με την ίδια ταπεινότητα, με την ίδια αγάπη.
Ήταν ο σιωπηλός στρατιώτης του Απόλλωνα, ο άνθρωπος που δεν μίλησε ποτέ για τον εαυτό του, αλλά μιλούσαν για εκείνον οι πράξεις του.
Από τους 17 τίτλους του Απόλλωνα, ο Χαμπής πανηγύρισε 15. Όχι από τις εξέδρες αλλά μέσα στο ιερό καταφύγιο της ομάδας, εκεί που σφυρηλατούνται οι χαρακτήρες και οι δεσμοί. Ο φροντιστής; Όχι. Ο «πατέρας» των αποδυτηρίων. Ο άνθρωπος που σκούπιζε τον ιδρώτα των άλλων, ενώ ο ίδιος «έσταζε» αγάπη για την ομάδα του.
Γιατί ο Χαμπής δεν δούλευε λειτουργούσε. Κουβαλούσε φανέλες και παπούτσια, μα στην πραγματικότητα κουβαλούσε την ίδια την ψυχή του Απόλλωνα.
Σήμερα, ο Απόλλωνας είναι πιο φτωχός. Γιατί έχασε κάτι που δεν αγοράζεται, δεν αντικαθίσταται, δεν διδάσκεται. Έχασε την καρδιά των αποδυτηρίων, τον φύλακα άγγελο, τον αιώνιο πιστό στρατιώτη.
Ο Χαμπής Ευριπίδου έφυγε, μα η παρουσία του θα μείνει για πάντα. Στα χρυσά βιβλία της ιστορίας, στη μνήμη όσων τον γνώρισαν, στην αγάπη όσων τον έζησαν. Γιατί ο Χαμπής δεν ήταν φροντιστής ήταν Απόλλωνας.
Αιωνία του η μνήμη.
