Πίσω στο μακρινό 1983, τότε που το Τσίρειο μύριζε ποδόσφαιρο από το μεσημέρι της Κυριακής, μια φιγούρα ψιλόλιγνη, με ατέλειωτα πόδια και χαμόγελο πλατύ, έτρεχε στις γραμμές φορώντας το κυανόλευκο της καρδιάς μας.
Ο Τίτι Νιάσσε, ο πρώτος Αφρικανός ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Απόλλωνα, ήρθε από τη Σενεγάλη για να γράψει τη δική του όμορφη, σύντομη, μα τόσο φωτεινή ιστορία στον Θρύλο μας. Μπορεί να μην έμεινε πολλά χρόνια, μπορεί να πέτυχε μόνο 3 γκολ (όλα στο Τσίρειο, με Παραλίμνι, Πεζοπορικό και Ομόνοια Αραδίππου), μα ο Τίτι δεν χρειάστηκε περισσότερα για να κερδίσει την καρδιά των οπαδών του Απόλλωνα.
Ήταν η σεζόν 1983/84. Με τον Άγγλο Όσκαρ Χολτ στον πάγκο, ο Απόλλωνας διεκδικούσε για πρώτη φορά με αξιώσεις το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος, χτίζοντας την αγωνιστική του ταυτότητα που θα τον οδηγούσε στη μεγάλη καταξίωση τα επόμενα χρόνια. Σε μια περίοδο όπου το ποδόσφαιρο ήταν πραγματικό, γεμάτο ψυχή, ο Τίτι πρόσφερε στιγμές μαγείας.
Όσοι τον έζησαν θυμούνται… Τον βλέπαμε στο ημίχρονο να κάνει τρικς με τη μπάλα μπροστά στους φιλάθλους, να ισορροπεί τη μπάλα στον σβέρκο και να την κολλά στο στήθος, σαν να ήταν κομμάτι του κορμιού του. Τον θυμόμαστε να γελάει, να σηκώνει το χέρι και να ζητά ξανά τη μπάλα, να μοιράζει χαρά, να μας μαθαίνει να χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο, πριν έρθει η στιγμή να χαρούμε τη νίκη.
Και η εικόνα που έχει μείνει για πάντα, εκείνη της 25ης Μαρτίου 1984, κόντρα στον Πεζοπορικό, όταν άνοιξε το σκορ και έτρεξε προς την κερκίδα, να πανηγυρίσει με τον κόσμο που τόσο τον αγάπησε. Ήταν το γκολ που επιβράβευε τον κόπο του, το χαμόγελο που φώτιζε τις κερκίδες, το πάθος που έβγαινε αβίαστα από το γήπεδο.
Δυστυχώς το 1987, το γελαστό παιδί «έφυγε» ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς. Η θλίψη ήταν απέραντη για την οικογένεια του Απόλλωνα, γιατί ο Τίτι ήταν κάτι περισσότερο από ξένος ποδοσφαιριστής. Ήταν ένα παιδί που έγινε κομμάτι του συλλόγου, της ιστορίας, των αναμνήσεων μας.
Γιατί αυτός ήταν ο Τίτι… Ο ζογκλέρ της μπάλας, ο χαμογελαστός πολεμιστής με τη φανέλα του Απόλλωνα, που έδινε χαρά στους φιλάθλους μας ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ένας από τους πολλούς που πέρασαν και άφησαν το αποτύπωμά τους, όχι απαραίτητα με γκολ και τίτλους, αλλά με αγάπη, αλήθεια και χαμόγελο.
Κι εμείς, 38 και πλέον χρόνια μετά, θυμόμαστε…
Γιατί ο Απόλλωνας δεν ξεχνά αυτούς που τίμησαν τη φανέλα του, αυτούς που με το ήθος και την ψυχή τους έγιναν κομμάτι της ιστορίας του.
Γιατί αυτό είναι το μεγαλείο του Απόλλωνα…
Μια ιστορία από ανθρώπους, για ανθρώπους.
