Η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλά ιστορική είναι εμβληματική. Γιατί μέσα σε ένα καρέ κλείνει όλο το μεγαλείο μιας ομάδας που πάλεψε με τα θηρία, που αρνήθηκε να υποταχθεί, που κράτησε ζωντανή τη φλόγα ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές.
Εκείνη τη μέρα, όταν ο αιώνιος αρχηγός σήκωσε το πρώτο πρωτάθλημα στον ουρανό της Λεμεσού, δεν σήκωνε μόνο ένα τρόπαιο· σήκωνε τα όνειρα μιας γενιάς, τη δικαίωση όλων εκείνων που έζησαν για αυτή τη στιγμή. Ήταν η στιγμή που ο Απόλλωνας απέδειξε ότι είναι μεγάλος, ότι αντέχει, ότι δεν φοβάται κανέναν. Μια στιγμή που μας έκανε να δακρύσουμε από χαρά και να νιώσουμε αθάνατοι.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες εικόνες κι αν μοιραστούμε, αυτή θα είναι πάντα η κορυφαία. Γιατί μας θυμίζει από πού ξεκινήσαμε, πόσο δύσβατος ήταν ο δρόμος, αλλά και πόσο σπουδαίο είναι το μεγαλείο του Απόλλωνα. Αυτή η φωτογραφία είναι η ψυχή μας, η περηφάνια μας, το σύμβολο της πιο μεγάλης νίκης. Γιατί σε εκείνη την ανύψωση χωρούσε όλος ο Απόλλωνας.
Όταν ο αιώνιος αρχηγός σήκωσε το τρόπαιο, ήταν λες και σήκωσε κι εμάς μαζί του στον ουρανό. Δεν ακούγαμε τίποτα πια∙ μόνο φωνές, κλάματα, αγκαλιές, ένα ποτάμι από συναισθήματα που δεν χωρούσαν πουθενά.
Εκείνη τη στιγμή καταλάβαμε ότι όλα όσα ζήσαμε, οι απογοητεύσεις, οι πίκρες, τα ατελείωτα απογεύματα που φεύγαμε από το γήπεδο με κατεβασμένα κεφάλια άξιζαν. Γιατί μπροστά μας είχαμε τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Απόλλωνας δεν λυγίζει, δεν πεθαίνει, δεν σταματά να ονειρεύεται.
Κι όσο κι αν κύλησαν τα χρόνια, όσες κούπες κι αν ακολούθησαν, αυτή θα μείνει πάντα η πιο ιερή. Γιατί ήταν η πρώτη. Γιατί ήταν το όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Και γι’ αυτό πονάμε σήμερα. Γιατί βλέπουμε πού βρισκόμασταν και πού καταντήσαμε. Από εκείνη την ομάδα-σύμβολο που μας έκανε περήφανους, σε έναν Απόλλωνα δίχως ταυτότητα, δίχως πάθος, δίχως ψυχή. Γιατί αυτός, ο πραγματικός Απόλλωνας, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκείνος της φωτογραφίας. Όχι ο σημερινός που μας σκοτώνει την ψυχή και μας γεμίζει ντροπή.
