Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν στο παιχνίδι. Κι υπάρχουν άλλοι που το ορίζουν. Ο Αμίρ Τελίκοβιτς ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Δεν περίμενε να δει τη φάση να εκτυλίσσεται την είχε ήδη σχεδιάσει στο μυαλό του. Πριν ακόμη ο αντίπαλος αποφασίσει την κίνησή του, ο Αμίρ είχε πάρει τη θέση, είχε κάνει την πάσα, είχε προλάβει την εξέλιξη.
Αυτό ήταν το μεγάλο του προτέρημα: το ένστικτο του «χρόνου». Η μπάλα δεν ήταν απλά στα πόδια του, αλλά στο μυαλό του. Ήξερε πότε να τρέξει, πότε να περιμένει, πότε να χτυπήσει. Κι αυτή η ικανότητα τον έκανε να μοιάζει πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, όχι με τα πόδια, αλλά με το μυαλό.
Ο αστικός μύθος λέει πως όταν ήρθε στον Απόλλωνα την περίοδο 1999/00 ήταν ήδη στα 37 του χρόνια. Κι όταν ακούμε εκείνη τη φράση «αν ερχόταν νεότερος στον Απόλλωνα»… χαμογελάμε. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως αν ο Αμίρ βρισκόταν σε πιο νεαρή ηλικία δεν θα πατούσε ποτέ το πόδι του στην Κύπρο!
Η μοίρα θέλησε να τον δούμε εμείς, έστω και για λίγο, με τα κυανόλευκα. Και αυτό από μόνο του ήταν δώρο και ένα κομμάτι ποδοσφαιρικής πολυτέλειας που ελάχιστοι θα περίμεναν να ζήσουν.
