Η σεζόν 1983/84 έχει χαραχθεί στη μνήμη κάθε Απολλωνίστα ως μία από τις πιο επώδυνες αλλά και πιο ελπιδοφόρες στιγμές της ιστορίας μας.
Για πρώτη φορά, με τον Άγγλο Όσκαρ Χολτ στον πάγκο, ο Απόλλωνας βρέθηκε τόσο κοντά στην κατάκτηση του πολυπόθητου πρώτου πρωταθλήματος. Απέναντί του στεκόταν η κυρίαρχη εκείνων των χρόνων Ομόνοια, αλλά η ομάδα μας απέδειξε ότι μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τον μεγάλο αντίπαλο. Κι όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια: δύο σοβαροί τραυματισμοί στέρησαν από την ομάδα δύο ακρογωνιαίους λίθους και, πιθανότατα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση.
Ο πρώτος ήταν ο Ηλίας Χρυσοστόμου, μόλις 24 ετών, ο βασικός δεξιός μπακ και ένας από τους πιο αξιόπιστους παίκτες της αμυντικής γραμμής. Ξεκίνησε δυνατά τη χρονιά, παίζοντας βασικός στα τρία πρώτα παιχνίδια, μέχρι που ένας τραυματισμός στον εντός έδρας αγώνα κόντρα στην Ανόρθωση τον έθεσε εκτός μάχης για το υπόλοιπο πρωτάθλημα.
Αν και το κενό του καλύφθηκε με εντυπωσιακό τρόπο από τον νεοαποκτηθέντα Γιαννάκη Πιερή, που έδειξε σθένος και συνέπεια, η απουσία ενός παίκτη που γνώριζε την ομάδα και το πλάνο της άφησε σίγουρα το αποτύπωμά της.
Η δεύτερη, όμως, και πιο επώδυνη απώλεια ήταν εκείνη του Άντρου Χριστοδούλου. Σε ηλικία 23 ετών, μετά από μια γεμάτη και εντυπωσιακή σεζόν το 1982/83, όπου ήταν πρώτος σκόρερ του Απόλλωνα με 20 συμμετοχές, ο
Άντρος ξεκινούσε τη νέα χρονιά πιο ώριμος και αποφασισμένος από ποτέ. Οι προσδοκίες γύρω του ήταν τεράστιες. Όμως, ένας σοβαρότατος τραυματισμός ήρθε να του στερήσει σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά.
Ο Άντρος Χριστοδούλου επανεμφανίστηκε μόλις στη 23η αγωνιστική απέναντι στον Άρη και ολοκλήρωσε τη σεζόν με μόλις 4 συμμετοχές, όλες ως αλλαγή και 1 γκολ στο παιχνίδι με την Ομόνοια Αραδίππου, όταν δύο λεπτά μετά την είσοδό του, ισοφάρισε σε 2-2 στο 80’, αλλά ο Απόλλωνας «αυτοκτόνησε», χάνοντας έναν κρίσιμο βαθμό λίγο πριν το μεγάλο ντέρμπι τίτλου με την Ομόνοια στο Μακάρειο.
Η ιστορία δεν γράφεται με «αν», όμως κανείς δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: τι θα είχε συμβεί αν ο Άντρος Χριστοδούλου έμενε υγιής; Αν αυτό το «υπερόπλο» του Απόλλωνα βρισκόταν διαθέσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, ίσως η μοίρα να είχε χαμογελάσει διαφορετικά στην ομάδα μας.
Η περίοδος 1983/84 έμεινε ως υπενθύμιση του πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες στο ποδόσφαιρο. Μια ομάδα μπορεί να διαθέτει ποιότητα, τακτική και πίστη, όμως οι τραυματισμοί μπορούν να αλλάξουν τα πάντα.
Παρά την πίκρα, εκείνη η χρονιά απέδειξε ότι ο Απόλλωνας είχε φτάσει πλέον στο επίπεδο να διεκδικεί σοβαρά το πρωτάθλημα και έθεσε τις βάσεις για τις επιτυχίες που θα ακολουθούσαν.
