27 Σεπτεμβρίου 2001 στο πλαίσιο του δεύτερου αγώνα για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στο ΓΣΠ. Αντίπαλος ο Άγιαξ. Το όνομα που κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα της Ευρώπης ήταν ένα: Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Νεαρός τότε, αλλά ήδη τρομακτικός.
Ο Σουηδός φορ ήταν το μεγάλο «next big thing», με τεχνική, φυσικά προσόντα που προκαλούσαν δέος και μια αυτοπεποίθηση που άγγιζε τα όρια της αλαζονείας.
Στην άλλη πλευρά, όμως, στεκόταν ο δικός μας Φίλιππος· ένας παίκτης που διέθετε κάτι που δεν μετριέται με στατιστικές: νεύρο, ψυχή και απαράμιλλο πάθος.
Από το πρώτο σφύριγμα, ο Φίλιππος δεν τρόμαξε από την κλάση του Ζλάταν ούτε από τις ιστορίες που τον ήθελαν «ανίκητο». Αντιθέτως, τον κοίταξε στα μάτια, τον μάρκαρε σκληρά, αλλά πάντοτε καθαρά, του έκοψε τον ρυθμό, τον ανάγκασε να καταλάβει ότι εδώ δεν υπήρχαν παραστάσεις εδώ ήταν μάχη.
Η εικόνα του Φίλιππου να ορμά στις φάσεις, να διεκδικεί κάθε μπάλα, να σηκώνεται πρώτος μετά από κάθε μαρκάρισμα, είναι από αυτές που γράφουν ιστορία. Ο Ζλάταν μπορεί να είχε την τεχνική και την αίγλη, αλλά ο Φίλιππος είχε το στοιχείο που δεν διδάσκεται, το πάθος να υπερασπιστεί τη φανέλα, το όνομα και την ιστορία της ομάδας του. Η μαχητικότητά του, η αντοχή του στα χτυπήματα και η αποφασιστικότητά του, έδωσαν στην αναμέτρηση μια ένταση που ακόμη και σήμερα θυμούνται οι παλιοί.
Δεν ήταν μόνο μια ποδοσφαιρική σύγκρουση αλλά ήταν η απόδειξη ότι η ψυχή ενός παίκτη μπορεί να σταθεί απέναντι σε κάθε σταρ, ότι η ιστορία γράφεται όχι μόνο από τα μεγάλα ονόματα αλλά κι από εκείνους που παίζουν για την τιμή και την υπερηφάνεια.
Εκείνη η βραδιά, με τον Φίλιππο να τα βάζει με τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, θα μείνει χαραγμένη ως στιγμή που ο Απόλλωνας έδειξε ξανά ότι το πάθος δεν γνωρίζει τίτλους ή προϋπολογισμούς. Είναι μια ιστορία που θυμίζει σε όλους μας γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο γιατί σε κάθε αγώνα μπορεί ο ψυχωμένος μαχητής να κερδίσει το χειροκρότημα απέναντι στον πιο λαμπερό σταρ.
