Η κάμερα παγώνει το καρέ κι όμως, ο ήχος σχεδόν ξεχειλίζει από την εικόνα και όποιος τη βλέπει σχεδόν νιώθει τον παλμό.
Στο κέντρο, ο ημίγυμνος τυμπανιστής, ο Χρήστος Κυθραιώτης χτυπάει το τύμπανο με μανία συμβολίζοντας την αδάμαστη ψυχή του Απόλλωνα. Τα μάτια του καίνε, το βλέμμα του είναι ένα μίγμα πάθους, πίστης και οργισμένης αφοσίωσης, εκείνη η αφοσίωση που δεν λυγίζει σε ήττες, σε καιρικές συνθήκες ή σε δύσκολες εποχές.
Στα δεξιά του, ο Χρήστος Καυκαλιάς, τότε ακόμη μαθητής, κουβαλάει στο βλέμμα του εκείνο το ανόθευτο πάθος που γεννιέται μόνο στις κερκίδες. Σχηματίζεται στο πρόσωπό του μια έκφραση που δεν χρειάζεται λέξεις: είναι ο ενθουσιασμός του νεαρού που ξέρει ότι ζει κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του, κάτι που θα κουβαλάει για μια ζωή.
Πίσω του, με κάθε επιφύλαξη, διακρίνεται ο Πανικός Ζηνιέρης, φιγούρα γνώριμη στους παλιούς, από αυτούς που έχουν δει δεκάδες μάχες από τη Θύρα 1 και γνωρίζουν τι σημαίνει να αντέχεις στα δύσκολα.
Στα αριστερά του τυμπανιστή, ο Λευτέρης Τσιάκκιρος είναι κομμάτι του ίδιου κύματος, ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των χιλιάδων που δίνουν φωνή στον Θρύλο.
Η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλώς καρέ από μια κερκίδα είναι η απόδειξη ότι ο Απόλλωνας είναι οικογένεια, διαδοχή γενεών και αδιάκοπη φλόγα. Είναι η μαγεία που συνδέει τον μαθητή με τον βετεράνο που ξέρει κάθε γωνιά του Τσιρείου. Είναι το πάθος που δεν ξεθωριάζει, η φλόγα που μεταδίδεται και πολλαπλασιάζεται.
Σε αυτά τα πρόσωπα στους 2 Χρήστους, στον Πανίκο, στον Λευτέρη, βρίσκεται η ψυχή μιας πόλης και μιας ομάδας υπενθυμίζοντας σε όλους, παίκτες, αντιπάλους, ακόμα και στον χρόνο τον ίδιο, ότι η φλόγα του Απολλωνίστα δεν σβήνει ποτέ.
Και γι’ αυτό η Θύρα 1 θα συνεχίσει να κοχλάζει σαν ηφαίστειο, όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν γι’ αυτήν την ιδέα και γι’ αυτό το έμβλημα.
