Κάθε φορά που θυμόμαστε εκείνους που έπαιξαν για τον Απόλλωνα, όχι για τα συμβόλαια, όχι για τα φώτα, αλλά για τη φανέλα και τους οπαδούς, οι καρδιές μας γεμίζουν συγκίνηση.
Αυτοί οι παίκτες ήταν οι φύλακες της ιστορίας μας. Έπαιξαν με τραυματισμούς, με σπασμένα πλευρά και σκισμένα φρύδια, γιατί το να φορούν τη φανέλα με το Θεό Απόλλωνα στο στήθος δεν ήταν απλή υποχρέωση· ήταν τιμή και καθήκον.
Από τα ξερά γήπεδα της δεκαετίας του ’60 και ’70 μέχρι τα ευρωπαϊκά ταξίδια του σήμερα, κάθε γενιά είχε τις δικές της μορφές που έπαιζαν για να είναι «υπερήφανη» η καλημέρα μας. Για να μπορεί κάθε Απολλωνίστας, όπου κι αν βρίσκεται, να σηκώνει το κεφάλι ψηλά και να λέει: «Αυτή είναι η ομάδα μου».
Η φράση «Respect» εδώ δεν είναι απλή φιλοφρόνηση. Είναι υπόσχεση. Ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ποιοι κράτησαν ζωντανό το πνεύμα της Απολλωνίστικης ψυχής. Ότι θα διηγούμαστε τις ιστορίες τους στους νεότερους, για να ξέρουν πως η φανέλα αυτή χτίστηκε πάνω σε θυσίες, πάθος και ανιδιοτέλεια.
Σε έναν κόσμο όπου το ποδόσφαιρο συχνά χάνεται μέσα στα χρήματα και τις «επιχειρηματικές αποφάσεις», οι δικές τους μορφές είναι φάρος. Μας υπενθυμίζουν ότι ο Απόλλωνας είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας σύλλογος: είναι μια παράδοση, μια ταυτότητα.
Κι εμείς, κάθε φορά που προφέρουμε τα ονόματα τους, το κάνουμε με το βάρος που τους αξίζει. Respect. Για να ξέρουν ότι χάρη σε αυτούς, κάθε δική μας καλημέρα είναι πιο περήφανη.
