Η δεκαετία του 1970 αποτελεί μία από τις πιο ιδιαίτερες περιόδους στην ιστορία του Απόλλωνα Λεμεσού. Ήταν η πιο «στεγνή» δεκαετία της ομάδας μας από πλευράς τίτλων και διακρίσεων αλλά και μιας συνεχούς προσπάθειας να καθιερωθεί η ομάδα μας ως μια ισχυρή δύναμη στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Είναι χαρακτηριστικό πως σε ολόκληρη τη δεκαετία, μόλις τέσσερις προπονητές καθοδήγησαν την ομάδα μας κάτι σχεδόν αδιανόητο για τα δεδομένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Ο άνθρωπος που σφράγισε εκείνη την εποχή δεν ήταν άλλος από τον Βλαντιμίρ Στούλλερ, ο οποίος βρέθηκε στον κυανόλευκο πάγκο συνολικά έξι περιόδους: στις αρχές και στο τέλος της δεκαετίας. Η παρουσία του προσέφερε συνέχεια και γνώση, χτίζοντας μια αγωνιστική ταυτότητα που έδινε στον Απόλλωνα σταθερότητα μέσα σε χρόνια μεταβαλλόμενων συνθηκών.
Δίπλα στον Στούλλερ, ξεχωρίζει ο Πανίκος Ιακώβου, που ανέλαβε την ομάδα για δύο σεζόν, προσφέροντας νέα πνοή και δυναμισμό. Για μία χρονιά εμπιστεύτηκε ο Απόλλωνας τον Άγγλο Όσκαρ Χολτ, έναν τεχνικό με ευρωπαϊκή νοοτροπία, ο οποίος μάλιστα οδήγησε την ομάδα στη καλύτερη θέση της δεκαετίας, την τέταρτη θέση στη βαθμολογία, την περίοδο 1973–74.
Εξίσου ιστορική ήταν η παρουσία του αείμνηστου Αντρέα Λοΐζου (Μαύρου), ενός ανθρώπου-σύμβολο για το κυπριακό ποδόσφαιρο και για τον Απόλλωνα ειδικότερα για μία περίοδο, ιδιαίτερα δύσκολη την περίοδο 1974-75 το πρώτο πρωτάθλημα που διεξήχθη με την πατρίδα μας μοιρασμένη στα δύο.
Στατιστικά, πέρα από την κορυφαία σεζόν του Όσκαρ Χολτ, η αμέσως καλύτερη θέση επιτεύχθηκε την περίοδο 1971–72 με τον Στούλλερ, όταν ο Απόλλωνας τερμάτισε πέμπτος. Αυτές οι δύο χρονιές θεωρούνται οι πιο ανταγωνιστικές της δεκαετίας, με την ομάδα να δείχνει ότι μπορούσε να σταθεί απέναντι στις παραδοσιακές δυνάμεις του νησιού.
Η δεκαετία του ’70 είχε επίσης να επιδείξει διακρίσεις και στο Κύπελλο Κύπρου, όπου η ομάδα μας έφτασε τέσσερις φορές μέχρι τα ημιτελικά:
1973–74 με τον Όσκαρ Χολτ.
1974–75 με τον Αντρέα Λοΐζου.
1976–77 με τον Πανίκο Ιακώβου.
1979–80 με τον Βλαντιμίρ Στούλλερ.
Οι συνεχείς ημιτελικοί δεν συνοδεύτηκαν από κάποιον τίτλο, αλλά δείχνουν ότι ο Απόλλωνας ήταν πάντοτε παρών, απειλητικός και ικανός να διεκδικήσει διακρίσεις. Ήταν μια περίοδος όπου η ομάδα «ζύμωνε» εμπειρίες και έθετε τα θεμέλια για τις μελλοντικές της επιτυχίες.
Η δεκαετία του ’70 μπορεί να μην χάρισε τρόπαια, αλλά άφησε κληρονομιά σταθερότητας και συνέπειας. Με μόλις τέσσερις προπονητές σε δέκα χρόνια, με διαδοχικές πορείες μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου και κάποιες υψηλές θέσεις στο πρωτάθλημα, ο Απόλλωνας έδειξε ότι, ακόμα και σε περιόδους χωρίς τίτλους, το πάθος και η επιμονή χτίζουν τον χαρακτήρα ενός μεγάλου συλλόγου.
Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, οι αριθμοί αυτοί αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία γιατί αποτελούν αποδείξεις μιας ομάδας που δεν έπαψε ποτέ να παλεύει, να εξελίσσεται και να ονειρεύεται.
