Άνφιλντ, Σεπτέμβριος 1992.
Περίπου 33 χρόνια πίσω, ένα από τα πιο ιστορικά γήπεδα του πλανήτη ετοιμαζόταν να υποδεχθεί τον Απόλλωνα Λεμεσού.
Κι εκεί, μέσα στο περίφημο και μεγαλοπρεπές Άνφιλντ, υπήρχε μια γωνιά γαλανόλευκη, μια φωνή που αντιστεκόταν, μια ψυχή που δεν λύγιζε.
Ήταν μια μικρή κερκίδα, σκεπασμένη με σημαίες, κασκόλ και πανό με τις λέξεις “ΑΠΟΛΛΩΝ ΛΕΜΕΣΟΣ”, με τα παιδιά που άφησαν την Κύπρο για να βρεθούν στο άντρο της Λίβερπουλ και να σταθούν όρθιοι, περήφανοι και αλύγιστοι, μέσα στο ποδοσφαιρικό παλάτι που «ανασαίνει» ιστορία.
Οι φωνές των οπαδών του Απόλλωνα έσπαγαν τον αγγλικό ουρανό, ένωναν τη Λεμεσό με το Λίβερπουλ, τη μαγκιά της κυπριακής ψυχής με τη μυρωδιά του ευρωπαϊκού ονείρου.
Αυτή η φωτογραφία, με την κερκίδα των οπαδών του Απόλλωνα στο Άνφιλντ, δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο από ένα ματς Κυπέλλου Κυπελλούχων. Είναι μια στιγμή αθανασίας, ένα τεκμήριο πίστης, περηφάνιας και ανιδιοτελούς αγάπης για μια ομάδα που δεν λύγισε ποτέ.
Ήταν οι εποχές που το ταξίδι σήμαινε κάτι βαθύτερο από την πρόκριση. Σήμαινε παρουσία, αξιοπρέπεια, σεβασμό, περηφάνια.
Κανείς από όσους βρέθηκαν τότε στο Άνφιλντ δεν θα ξεχάσει εκείνη το απόγευμα. Τους ήχους του «You’ll Never Walk Alone» να κυλούν στον αέρα. Τα βλέμματα των παικτών του Απόλλωνα γεμάτα δέος, αλλά και αποφασιστικότητα.
Αλλά, πάνω απ’ όλα, τους ανίκητους Απολλωνίστες, που μέσα στο Άνφιλντ, ύψωσαν τη γαλανόλευκη με τη λέξη “ΑΠΟΛΛΩΝ” σαν σημαία περηφάνιας.
Λίγο μετά, ήρθαν τα γκολ. Η Λίβερπουλ, μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, έδειξε τη δύναμή της.
Όμως κανείς Απολλωνίστας δεν κατέβασε το κεφάλι. Κανείς δεν σταμάτησε να τραγουδά.
Αυτή η φωτογραφία, πριν «αρχίσει να βρέχει γκολ», είναι ένα σύμβολο ταυτότητας. Είναι η υπενθύμιση ότι αυτός ο σύλλογος δεν είναι απλώς μια ομάδα· είναι μια ιδέα που ταξιδεύει και δεν σβήνει ποτέ.
Στο Άνφιλντ, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες Άγγλους, ακούστηκε κι εκείνη η γνώριμη, ιερή κραυγή: «ΑΠΟΛΛΩΝ – ΘΡΥΛΟΣ!»
Τότε, ο ουρανός του Λίβερπουλ δεν φιλοξενούσε απλώς μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Φιλοξενούσε την ψυχή ενός κόσμου που δεν φοβήθηκε ποτέ κανένα γήπεδο, καμία ιστορία, κανένα αντίπαλο.
33 χρόνια μετά, η φωτογραφία εκείνη παραμένει ζωντανό μνημείο περηφάνιας. Γιατί, ναι, στο Άνφιλντ εκείνο το βράδυ, μπορεί να «έβρεξε» γκολ, και να χάσαμε με 6-1, αλλά έβρεξε και Απολλωνισμό.
Κι αυτό, δεν το σβήνει κανένα σκορ, καμία ήττα, κανένας χρόνος. Γιατί η ψυχή του Απόλλωνα δεν λυγίζει, δεν ξεθωριάζει, δεν πεθαίνει ποτέ. 
