Γιώργος Ιωσηφίδης και Άγγελος Τσολάκης.
Δύο ονόματα που γράφτηκαν με ανεξίτηλο μελάνι στην ποδοσφαιρική ιστορία του Απόλλωνα. Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού, αλλά μια κοινή ουσία: και οι δύο γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και δοξάστηκαν με το έμβλημα του θεού Απόλλωνα στο στήθος.
Ο Γιώργος Ιωσηφίδης, ο παίκτης-σφαίρα. Από τους πιο εκρηκτικούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν ποτέ τη κυανόλευκη φανέλα. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν χρειαζόταν χρόνο, του αρκούσαν μερικά δέκατα του δευτερολέπτου για να εκραγεί. Μόλις έπαιρνε την μπάλα και γύριζε σώμα προς τα εμπρός, ήξερες πως η άμυνα του αντιπάλου έμπαινε σε συναγερμό.
Η ταχύτητά του, η επιτάχυνση του, η δύναμη στα πρώτα μέτρα και το πάθος του για τη φανέλα τον έκαναν εφιάλτη για κάθε αμυντικό. Στο ανοιχτό γήπεδο, απλώς δεν τον έπιανες. Ήταν ο τύπος του παίκτη που με μια κίνηση μπορούσε να αλλάξει ολόκληρη τη ροή του παιχνιδιού. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Γιώργος Ιωσηφίδης έβαλε φωτιά στις κερκίδες του Τσιρείου με τις εκρηκτικές του κούρσες, τις «κοφτές» αλλαγές κατεύθυνσης και τις στιγμές καθαρής έμπνευσης.
Δίπλα του, ένας άλλος βιρτουόζος της μπάλας ο Άγγελος Τσολάκης. Αν ο Ιωσηφίδης ήταν η έκρηξη, ο Τσολάκης ήταν η τέχνη.
Ο ζογκλέρ, ο καλλιτέχνης, ο ποδοσφαιριστής που μπορούσε να σε ντριπλάρει μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο ενώ τηλεφωνούσε όπως εύστοχα λένε όσοι τον είδαν να παίζει. Η επιτόπια ντρίμπλα του ήταν κάτι το μαγικό, μια κίνηση σώματος, ένα απλό άγγιγμα της μπάλας, και ο αμυντικός έμενε να ψάχνει πού πήγε η μπάλα και ποιος την κρατά.
Και οι δύο, Γιώργος Ιωσηφίδης και Άγγελος Τσολάκης είναι γέννημα-θρέμμα του Απόλλωνα, αυθεντικά τέκνα μιας ακαδημίας που απέδειξε πως δεν παράγει απλώς παίκτες, αλλά χαρακτήρες, ηγέτες, ινδάλματα.
Ήταν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν με πάθος, με ήθος, με σεβασμό στο σήμα και στον κόσμο. Η παρουσία τους στο γήπεδο αρκούσε για να πορώσει τον κάθε Απολλωνίστα. Για πολλούς, αυτοί οι δύο υπήρξαν οι παίκτες που έκαναν τα παιδιά να ερωτευτούν τον Απόλλωνα.
Ο ένας, γιατί έτρεχε σαν άνεμος και πολεμούσε σαν λιοντάρι. Ο άλλος, γιατί μάγευε με το άγγιγμα της μπάλας και θύμιζε ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα τέχνη.
Όμως αν θες να καταλάβεις τι σημαίνει «Απολλωνίστας», δεν έχεις παρά να δεις στα μάτια αυτών των δύο.
Γιατί μέσα τους καθρεφτίζεται όλη η ιστορία, η περηφάνια και το μεγαλείο του Απόλλωνα Λεμεσού.
Καλό πρωινό Απολλωνίστες ρετρόφιλοι!
. Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού, αλλά μια κοινή ουσία: και οι δύο γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και δοξάστηκαν με το έμβλημα του θεού Απόλλωνα στο στήθος.
Ο Γιώργος Ιωσηφίδης, ο παίκτης-σφαίρα. Από τους πιο εκρηκτικούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν ποτέ τη κυανόλευκη φανέλα. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν χρειαζόταν χρόνο, του αρκούσαν μερικά δέκατα του δευτερολέπτου για να εκραγεί. Μόλις έπαιρνε την μπάλα και γύριζε σώμα προς τα εμπρός, ήξερες πως η άμυνα του αντιπάλου έμπαινε σε συναγερμό.
Η ταχύτητά του, η επιτάχυνση του, η δύναμη στα πρώτα μέτρα και το πάθος του για τη φανέλα τον έκαναν εφιάλτη για κάθε αμυντικό. Στο ανοιχτό γήπεδο, απλώς δεν τον έπιανες. Ήταν ο τύπος του παίκτη που με μια κίνηση μπορούσε να αλλάξει ολόκληρη τη ροή του παιχνιδιού. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Γιώργος Ιωσηφίδης έβαλε φωτιά στις κερκίδες του Τσιρείου με τις εκρηκτικές του κούρσες, τις «κοφτές» αλλαγές κατεύθυνσης και τις στιγμές καθαρής έμπνευσης.
Δίπλα του, ένας άλλος βιρτουόζος της μπάλας ο Άγγελος Τσολάκης. Αν ο Ιωσηφίδης ήταν η έκρηξη, ο Τσολάκης ήταν η τέχνη.
Ο ζογκλέρ, ο καλλιτέχνης, ο ποδοσφαιριστής που μπορούσε να σε ντριπλάρει μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο ενώ τηλεφωνούσε όπως εύστοχα λένε όσοι τον είδαν να παίζει. Η επιτόπια ντρίμπλα του ήταν κάτι το μαγικό, μια κίνηση σώματος, ένα απλό άγγιγμα της μπάλας, και ο αμυντικός έμενε να ψάχνει πού πήγε η μπάλα και ποιος την κρατά.
Και οι δύο, Γιώργος Ιωσηφίδης και Άγγελος Τσολάκης είναι γέννημα-θρέμμα του Απόλλωνα, αυθεντικά τέκνα μιας ακαδημίας που απέδειξε πως δεν παράγει απλώς παίκτες, αλλά χαρακτήρες, ηγέτες, ινδάλματα.
Ήταν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν με πάθος, με ήθος, με σεβασμό στο σήμα και στον κόσμο. Η παρουσία τους στο γήπεδο αρκούσε για να πορώσει τον κάθε Απολλωνίστα. Για πολλούς, αυτοί οι δύο υπήρξαν οι παίκτες που έκαναν τα παιδιά να ερωτευτούν τον Απόλλωνα.
Ο ένας, γιατί έτρεχε σαν άνεμος και πολεμούσε σαν λιοντάρι. Ο άλλος, γιατί μάγευε με το άγγιγμα της μπάλας και θύμιζε ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα τέχνη.
Όμως αν θες να καταλάβεις τι σημαίνει «Απολλωνίστας», δεν έχεις παρά να δεις στα μάτια αυτών των δύο.
Γιατί μέσα τους καθρεφτίζεται όλη η ιστορία, η περηφάνια και το μεγαλείο του Απόλλωνα Λεμεσού.
