Υπάρχουν φωτογραφίες που δεν χρειάζονται λεζάντα. Μία απ’ αυτές είναι η πιο κάτω που αποτυπώνει 6 τερματοφύλακες του Απόλλωνα Λεμεσού, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, να προπονούνται στα βοηθητικά του Τσιρείου Σταδίου.
Από αριστερά: Μιχάλης Χριστοφή, Γιώργος Παντζιαράς, Μιχάλης Αθανασιάδης, Δημήτρης Μιλτιάδους, Θράσος Κονιώτης και Λεωνίδας Φακοντής. Έξι διαφορετικές προσωπικότητες, 6 ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τα γάντια του Απόλλωνα σε διαφορετικές περιόδους, μα όλοι κάτω από το ίδιο σύνθημα: να προστατεύσουν την εστία του Απόλλωνα.
Δίπλα τους, ανάμεσα στους «φύλακες» της ομάδας, στέκεται ο αμυντικός ογκόλιθος του Απόλλωνα, Αντώνης Ηλία Αντρελλής. Για τους νεότερους, η παρουσία του στη φωτογραφία ίσως προκαλεί απορία.
Τι δουλειά έχει ένας αμυντικός να προπονείται ανάμεσα στους τερματοφύλακες;
Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και αποκαλυπτική για την ποδοσφαιρική νοοτροπία εκείνης της εποχής:
Ο Αντρελλής ήταν ο «τερματοφύλακας έκτακτης ανάγκης» της ομάδας.
Σε μια εποχή που οι ομάδες είχαν το δικαίωμα για μόλις δύο αλλαγές, η πιθανότητα ο κανονικός τερματοφύλακας να τραυματιστεί ή να αποβληθεί χωρίς να υπάρχει άλλη αλλαγή, δεν ήταν απίθανη. Γι’ αυτό, οι προπονητές του Απόλλωνα είχαν φροντίσει να έχουν πάντα έναν ποδοσφαιριστή έτοιμο να φορέσει τα γάντια, να σταθεί κάτω από τα δοκάρια και να υπερασπιστεί τα «κυανόλευκα» με την ψυχή του.
Και ποιος άλλος θα ταίριαζε καλύτερα σ’ αυτόν τον ρόλο από τον Αντώνη Ηλία Αντρελλή;
Ένας παίκτης με σωματικά προσόντα, δύναμη, εξαιρετική αίσθηση θέσης και, πάνω απ’ όλα, καρδιά λιονταριού.
Κατ’ υπόδειξη των προπονητών, ο Αντρελλής έκανε τακτικά προπονήσεις με τους κανονικούς τερματοφύλακες. Έπιανε μπάλες, έπεφτε στο χώμα, δούλευε αντιδράσεις και τοποθέτηση. Έμαθε πώς να «διαβάζει» τις φάσεις και πώς να χρησιμοποιεί το σώμα του σαν τελευταία γραμμή άμυνας. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής-στρατιώτης, πάντα έτοιμος να μπει όπου τον χρειαστεί η ομάδα ακόμη κι αν αυτό σήμαινε να αφήσει την άμυνα και να γίνει φύλακας των δοκαριών.
Η εικόνα αυτής της προπόνησης, με πέντε κανονικούς τερματοφύλακες και τον Αντρελλή ανάμεσά τους, αποτελεί μια σπάνια μαρτυρία της ποδοσφαιρικής νοοτροπίας που χαρακτήριζε εκείνον τον Απόλλωνα.
Και αν σήμερα μιλάμε για «πολυθεσίτες» και «ευέλικτους» ποδοσφαιριστές, τότε υπήρχε απλώς η έννοια της θυσίας. Ο Αντρελλής ενσάρκωσε αυτό το πνεύμα. Δεν ήταν απλώς ένας αμυντικός που μπορούσε να παίξει παντού. Ήταν ο παίκτης που δεν έλεγε ποτέ «όχι».
Η παρουσία του σ’ εκείνη τη φωτογραφία δίπλα στους Μιχάλη Χριστοφή, Φακοντή, Παντζιαρά, Αθανασιάδη, Μιλτιάδους και Κονιώτη, είναι περισσότερο από μια εικόνα, είναι σύμβολο εποχής. Μιας γενιάς που δεν είχε πολυτέλειες, αλλά είχε φλόγα· που δεν είχε μάρκετινγκ, αλλά είχε ψυχή.
Πέντε φύλακες των δοκαριών, Μιχάλη Χριστοφή, Φακοντής, Παντζιαράς, Αθανασιάδης, Μιλτιάδους και Κονιώτης, και ένας φύλακας της «κυανόλευκης» τιμής.
💙Αυτός ήταν ο Απόλλωνας εκείνων των χρόνων:
Ομάδα ανθρώπων που αγαπούσαν, πονούσαν και προστάτευαν το έμβλημα.
Και αν σήμερα ο Αντρελλής μνημονεύεται και ως «ο αμυντικός που έκανε προπόνηση με τους τερματοφύλακες», στην πραγματικότητα υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο, ο ποδοσφαιριστής που έμαθε τι σημαίνει να είσαι Απόλλωνας, σε κάθε θέση, σε κάθε στιγμή, για πάντα.
