Σε εκείνους που φόρεσαν τη φανέλα με το έμβλημα του Θεού Απόλλωνα όχι για δόξα, όχι για χρήμα, αλλά γιατί έκαιγε μέσα τους η μεγάλη αγάπη για τον Απόλλωνα.
Καλό μεσημέρι στους πραγματικούς πολεμιστές της δεκαετίας του ’70, εκείνους που κράτησαν το κυανόλευκο λάβαρο όρθιο στα πιο δύσκολα, στα πιο πέτρινα, στα πιο σκληρά χρόνια.
Κι αν υπάρχει ένα όνομα που ξεχωρίζει, ένα πρόσωπο που συμβολίζει ολόκληρη εκείνη την εποχή, αυτό είναι ο Άκης Αριστείδου. Ένας παίκτης που δεν έκανε απλώς συμμετοχές έδινε την ψυχή του.
Ένας ποδοσφαιριστής που δεν έπαιζε απλώς ποδόσφαιρο πολεμούσε με νύχια και με δόντια. Για κάθε μπάλα, για κάθε φανέλα, για κάθε οπαδό στις κερκίδες.
Ο Άκης Αριστείδου ήταν ψυχάρα, παλικάρι, πολεμιστής. Από εκείνους τους παλιούς, τους τίμιους, τους αυθεντικούς που άφηναν τα πνευμόνια τους στο γήπεδο και έβγαιναν με τη φανέλα μούσκεμα, γιατί το πάθος τους δεν χωρούσε στο κορμί τους. Κάθε του ματς ήταν υπόσχεση ότι ο Απόλλωνας θα μείνει όρθιος, ό,τι κι αν συμβεί.
Εκείνη η γενιά δεν είχε πολυτέλειες, δεν είχε φώτα, δεν είχε κάμερες. Είχε μόνο ψυχή, φιλότιμο και περηφάνια. Κι ο Άκης Αριστείδου ήταν η ζωντανή τους ενσάρκωση.
Βαθιά υπόκλιση, λοιπόν, σ’ εκείνους που κράτησαν ζωντανή την ιδέα, σ’ εκείνους που δεν λύγισαν ποτέ, που κράτησαν το όνομα Απόλλωνας ψηλά, όταν όλα γύρω ήταν δύσκολα. Γιατί χωρίς αυτούς, δεν θα υπήρχε το σήμερα.
💙 Γιατί εσείς δεν φορέσατε απλώς τη φανέλα. Την κουβαλήσατε στην ψυχή σας
