Υπήρχε μια εποχή που οι τοίχοι, τα ερμάρια και οι πόρτες των δωματίων μας δεν ήταν απλώς μέρη για να κρεμάσουμε ρούχα ή να ακουμπήσουμε τα πράγματά μας. Ήταν καμβάδες προσωπικότητας.
Το δωμάτιο ενός Απολλωνίστα ήταν φυσικό να είναι γεμάτο από εικόνες θρύλων της ομάδας του!
Όποιος είχε τολμήσει να γεμίσει τους τοίχους με αφίσες, φωτογραφίες ή αυτοκόλλητα της ομάδας του, γνωρίζει καλά την αντίδραση της μάνας:«Χαλάς τους τοίχους, Αυτή η πόρτα του ερμαριού δεν θα καθαρίσει ποτέ!»
Η αλήθεια, όμως, είναι πως αυτός ο χώρος ήταν δικός μας. Ήταν το δικό μας μικρό καταφύγιο, όπου οι κανόνες δεν ίσχυαν. Όσο κι αν παραπονιούνταν οι γονείς, κατά βάθος ήξεραν πως αυτές οι αφίσες ήταν κάτι περισσότερο από διακόσμηση. Ήταν ο τρόπος να εκφράσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.
Σε κάθε δωμάτιο που ανήκε σε φίλαθλο, υπήρχε πάντα μια σταθερά: η αφίσα της αγαπημένης του ομάδας. Ήταν το μοναδικό στοιχείο που δεν έβγαινε ποτέ από τον τοίχο, όσο κι αν άλλαζαν οι φάσεις ή οι προτιμήσεις μας.
Εκείνος ο ήρωας με τη φανέλα της ομάδας μας, που μας έκανε να ονειρευόμαστε τα γκολ και τις νίκες. Είτε ήταν ο ηγέτης της ομάδας είτε ένας σπουδαίος ξένος παίκτης, η θέση του ήταν ιερή και αμετακίνητη.
Η καθαρότητα των ερμαριών ή τοίχων πολλές φορές συνδεόταν με μια έλλειψη προσωπικότητας ή με μια υπερβολική τυπικότητα, κάτι που δεν ταίριαζε στο εφηβικό πνεύμα.
Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνουμε πως αυτοί οι τοίχοι ή τα ερμάρια δεν ήταν απλώς διακοσμημένοι. Ήταν γεμάτοι όνειρα, φιλοδοξίες και πάθη.
Οι αφίσες και οι φωτογραφίες ήταν κομμάτι της εφηβικής μας ψυχής. Και όσο κι αν οι τοίχοι γέμισαν τρύπες από σπόντες ή καταστράφηκαν από τη μαγική ταινία διπλής όψεως, κάθε μια από αυτές τις στιγμές ήταν ένα κομμάτι από την ιστορία μας.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, οι αφίσες μας ήταν το άλμπουμ της νιότης μας.
Πηγή φωτό: Προσωπικό αρχείο Μιχάλη Αυγουστή
