Σανγκόι και διαιτητές. Δεν τον αγάπησαν ποτέ. Ούτε μια στιγμή. Από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Κύπρο, τον σημάδεψαν.
Τον φοβήθηκαν, γιατί κατάλαβαν από νωρίς πως δεν ήταν σαν τους άλλους. Ήταν αυθεντικός. Ήταν ασυμβίβαστος. Ήταν επικίνδυνος για τα σχέδια τους.
Δεν είχε σημασία αν του έκαναν συνεχώς αντιαθλητικά φάουλ, αν τον τράβαγαν, τον χτυπούσαν εκτός φάσης, τον προκαλούσαν με λόγια και πράξεις. Εκείνος σήκωνε το κεφάλι, έσφιγγε τα δόντια και συνέχιζε να παλεύει. Να διεκδικεί κάθε μπάλα, να ξεσηκώνει την κερκίδα, να σπάει άμυνες στα δύο, να σκοράρει με απίθανα γκολ, να τους εκθέτει με το απύθμενο ταλέντο και το πάθος του.
Και τότε ήταν που έμπαιναν στο παιχνίδι τους. Με το παραμικρό, κίτρινη. Ένα βλέμμα, μια έντονη διαμαρτυρία, μια αντίδραση στη βρωμιά που δεχόταν σε κάθε αγώνα. Τσακ, η κάρτα έβγαινε αμέσως. Και όταν το πάθος του ξεχείλιζε από αδικία, κόκκινη. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Οι αντίπαλοι το ήξεραν. Έστηναν παγίδες, τον προκαλούσαν με 1002 τρόπους. Τον έβριζαν, τον χτυπούσαν, τον προκαλούσαν με ειρωνικά χαμόγελα. Ήξεραν πως δεν είχε προστασία από κανέναν.
Γιατί ήταν οδηγίες «άνωθεν». Ήταν ο μόνος τρόπος να τον σταματήσουν. Γιατί όταν ο Σανγκόι ήταν στο γήπεδο, ήταν ο καλύτερος.
Ήταν αυτός που έκανε τη διαφορά, αυτός που τους έκανε να ιδρώνουν πριν καν βγουν για προθέρμανση, αυτός που μπορούσε να γυρίσει το ματς με μια κίνηση, ένα φάουλ, ένα σπριντ, μια ντρίμπλα.
Και αυτό δεν το άντεχαν. Δεν άντεχαν ότι ήταν διαφορετικός. Δεν άντεχαν ότι ήταν ασυμβίβαστος. Δεν άντεχαν ότι δεν μπορούσαν να τον «δαμάσουν».
Γιατί ο Σανγκόι δεν έκρυψε ποτέ το ποιος είναι.
Δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν έγινε «αρεστός» για να έχει την εύνοιά τους. Δεν έκανε δημόσιες σχέσεις για να τον λυπηθούν. Δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι τους.
Έπαιζε μόνο για την ομάδα του, για το έμβλημα του Απόλλωνα, για τον κόσμο που τον λάτρεψε, για τη φανέλα που ίδρωνε σε κάθε ματς. Και αν έπρεπε να αποβληθεί, θα το έκανε με το κεφάλι ψηλά, γιατί δεν άντεχε την αδικία και την υποκρισία τους.
Και ας του κόστισε. Γιατί ο Σανγκόι δεν ήρθε εδώ για να γίνει αρεστός σε διαιτητές. Ήρθε για να γράψει ιστορία, για να αφήσει όνομα, για να μπει στο πάνθεον των μεγαλύτερων που φόρεσαν ποτέ την κυανόλευκη των μεγαλύτερων που πάτησαν το πόδι τους στην Κύπρο.
Κι αν κάποιοι νόμιζαν πως θα τον σπάσουν, αν νόμιζαν πως θα τον κάνουν να λυγίσει με τα κυνηγητά τους, έκαναν το μεγαλύτερο λάθος.
Γιατί κάθε κάρτα που του έδιναν, ήταν παράσημο. Κάθε αποβολή, μια υπενθύμιση ότι δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν στα ίσα.
Ο Σανγκόι δεν ήταν απλώς ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής. Ήταν προσωπικότητα. Ήταν αρχηγός, ακόμα και χωρίς το περιβραχιόνιο. Ήταν ψυχή, πάθος, αυθεντικότητα.
Και γι’ αυτό τον κυνηγούσαν. Γιατί ήξεραν ότι όσο ήταν στο γήπεδο, δεν μπορούσαν να αισθάνονται ασφαλείς. Γιατί ήξεραν ότι μια στιγμή να τον άφηναν ελεύθερο, θα τους τιμωρούσε.
Κι αν έμεινε κάτι από εκείνη την εποχή, ήταν ότι ο Σανγκόι δίδαξε πως η ψυχή και το ταλέντο δεν φυλακίζεται.
Κι όσο κι αν προσπάθησαν, δεν τον νίκησαν ποτέ πραγματικά.
Γκαστόν Μαξιμιλιάνο Σαγκόι!
